Ήρθε στην Αθήνα από τη Νάουσα για να κάνει μουσική. Δημιούργησε με τους φίλους του τους Old House Playground, κι έκαναν πραγματικότητα κάτι που σχεδόν καμιά ελληνική μπάντα δεν αποτόλμησε: μετακόμισαν στο Μάντσεστερ. Πέρυσι αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα, αλλά και στη γλώσσα της, έχοντας στις αποσκευές του γυρισμού του ένα έτοιμαο άλμπουμ, την Αναφορά, με απόλυτα προσωπικό ύφος και συναρπαστική δομή. Όλα αυτά ένα πράγμα κάνουν σαφές: πως ο Τρύφων Λάζος είναι ένας νέος άνθρωπος που δεν διστάζει να κυνηγήσει τα όνειρά του.
Ας παρακολουθήσουμε όλη την περιπέτεια… Οι Old House Playground δημιουργήθηκαν εδώ, στην Αθήνα, σωστά; Ναι, στην Αθήνα. Πότε ήταν; 2004-5. Εκεί. Γράψαμε ένα δίσκο εδώ, ο οποίος δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα, αλλά ταξίδεψε από μόνος του! Δεν είχαμε εταιρία τότε… Και το 2009 φύγαμε στο Μάντσεστερ. Είχαμε όταν ήμασταν εδώ ένα μπασίστα ο οποίος είναι ιρλανδός, κι είχαμε πάει τότε μια περιοδεία στην Ιρλανδία. Και μετά είπαμε, πάμε να δούμε πώς είναι έξω το όλο σκηνικό.
Και πώς είναι; Ωραίο είναι. Ωραία εμπειρία. Μουσικά είναι το ίδιο δύσκολα με εδώ, μπορεί και πιο δύσκολα. Νομίζω πως εδώ έχουν λίγο περισσότερο μεράκι οι άνθρωποι. Ίσως γιατί δεν τα έχουν γευτεί όλα. Κι από στούντιο που βρήκα, και μέρη για να κάνεις πρόβες, Εδώ είναι πολύ πιο καλοφτιαγμένα και προσεγμένα. Ήμουνα περίεργος αν υπήρξε κάποια στήριξη ή υποδομή, αλλά έμαθα πως δεν υπάρχει. Και δουλεύει λίγο διαφορετικά εκεί το πράγμα, με promoters, δεν ξέρω αν έχει αρχίσει κι εδώ: το μαγαζί που θα πας να παίξεις συνεργάζεται με εξωτερικούς συνεργάτες, promoters που η δουλειά τους είναι να βρούνε μπάντες οι οποίες τους ενδιαφέρουν, για να τις βάλουν να παίξουν. Πολλές μπάντες, ωραίες καταστάσεις, ωραίοι άνθρωποι οι Άγγλοι… Αλλά και γενικώς το Μάντσεστερ έχει από όλο τον κόσμο, μαζεύει και πολλούς φοιτητές που τελικώς καταλήγουν να ζουν εκεί. Μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους από παντού, είναι πολύ ωραίο αυτό. Κάναμε παρέα με ισπανούς, γάλλους, πορτογάλους, άγγλους, τούρκους, και πιο Ανατολή… Ήταν ωραία εμπειρία.
Από ότι θυμάμαι, μια από τις γνωριμίες σου ήταν κι ο Vini Reilly! Ναι. Ο Vini είναι φοβερή προσωπικότητα. Καλλιτέχνης πραγματικός! Μου έλεγε ότι είχε απορρίψει τον Morrissey! Είχε ενορχηστρώσει τον πρώτο σόλο δίσκο του, και μετά στο δεύτερο τον απέρριψε, γιατί δεν τα πήγαινε καλά με τον παραγωγό του. Μου είπε: «Δεν με νοιάζει, εγώ κάνω αυτό που θέλω να κάνω». Πολύ ωραίος άνθρωπος, και μας γούσταρε πάρα πολύ. Κάποια στιγμή είχε έρθει και μας είχε δει, κι από κει και μετά γίναμε φιλαράκια. Πήγαινα σπίτι του συχνά. Είχε πλέον κάποια προβλήματα υγείας, και δεν μπορούσε να παίξει τόσο καλά όσο παλιότερα. Πολύ αληθινός άνθρωπος, και ειδικά με την τέχνη του. Έτυχε να παίξουμε και μαζί σε ένα φεστιβαλάκι όπου ήταν εκφωνητής ο Dave Haslam, ο παλιός dj του Hacienda. Έγραψα κάποια πραγματάκια μαζί με τον Vini, αλλά δεν νομίζω να κυκλοφορήσουν ποτέ.
Κι η απόφαση της επιστροφής πώς ελήφθη; Υπήρξε ένα δημιουργικό τέλμα με τη μπάντα. Ένιωσα πως τουλάχιστον με αυτό το σετ τα είχα πει όλα, και των ανθρώπων, αλλά και της αγγλικής γλώσσας. Κι είπα: Αφού δεν έχω αυτό να με κρατάει εδώ μετά από εννιά χρόνια, αξίζει να περάσω εδώ όλη τη ζωή μου; Γιατί ένιωσα ότι αν έμενα κι άλλο, δεν επρόκειτο να γυρίσω ποτέ. Και δεν πήγε πουθενά η φάση και δημιουργικά τελείωσε, και ως καριέρα δεν προχώρησε κάπου. Υπήρξε μια αναμόχλευση μέσα μου, γιατί το κάνω αυτό το πράγμα και τι θέλω να εκφράσω. Μου καρφώθηκε η σκέψη να γράψω στα ελληνικά πλέον. Στη γλώσσα μου. Να πάω κι αυτό το ταξίδι. Και άρχισα να γράφω αυτά τα κομμάτια και σκεφτόμουν να γυρίσω. Ήρθαν όλα το ένα μετά το άλλο. Ηχογράφησα αυτό το δίσκο και τελικά πήρα απόφαση να γυρίσω έτσι κι αλλιώς. Κι ήμουν ακόμη έξω όταν μου είπε ο Χρήστος Αλεξόπουλος από την Puzzle Music ότι ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το Μάρτη. Φύγαμε από την Αγγλία τον Οκτώβριο, και πήγαμε ένα ταξίδι Ταϊλάνδη, Μαλαισία και Καμπότζη. Εκεί με βρήκαν τα νέα για το άλμπουμ.
Στο άλμπουμ σου μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα. Πρώτον, ότι έχει προσωπικό ύφος: δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσει κανείς κομμάτι σου και να σε μπερδέψει με κάτι άλλο. Και το δεύτερο είναι πως δεν ξέρει κανείς πού να το τοποθετήσει. Έχει μπουζούκι αλλά δεν είναι λαϊκό. Είναι ροκ, και ταυτόχρονα δεν είναι. Δεν ξέρω τι είναι! Ωραία! Μου αρέσει πολύ αυτό! Κι εγώ δεν ξέρω πώς να τα χαρακτηρίσω. Όταν προσπαθώ να τα περιγράψω, κι εγώ αυτά λέω: μπλουζ, ρεμπέτικα, λίγο ψυχεδέλεια ίσως… Είναι κι οι επιρροές που είχα. Γιατί εγώ έμαθα μουσική με μπλουζ, τέτοιες καταστάσεις. Ελληνικά ακούσματα υπήρχανε θες δεν θες, γιατί είναι παντού γύρω. Όταν άκουγα πολύ Tom Waits, μετά άρχισα να ακούω και πολύ ρεμπέτικα – μου φάνηκε πολύ ίδια κατάσταση. Ήταν μια διάθεση να βγάλω ό,τι είναι μέσα μου χωρίς να το περιορίσω – όσο γίνεται – χωρίς να το φοβηθώ.
Κάτι ακόμα: τα περισσότερα κομμάτια δεν έχουνε συμβατική δομή, κουπλέ/ρεφραίν. Είναι λίγο ραψωδιακά! Ωραίο αυτό! Ήθελα να βγω τελείως εκτός φόρμας, όχι τόσο συνειδητά. Γενικώς νομίζω πως είχα μια τέτοια οπτική, κι αυτό τώρα κορυφώθηκε στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Ήθελα να λέει την ιστορία, αυτό που μου βγήκε να πω, δεν το έψαχνα να έχει συγκεκριμένη δομή. Ήταν μια διαδικασία, ειδικά όταν το έγραφα, όπου ήθελα να είμαι αληθινός. Να μη με περιορίσει τίποτα, ούτε φόρμες, ούτε το πώς θα το δει κάποιος. Πολλές φορές σκεφτόμουνα: με αυτά που γράφω και λέω μπορεί να με νομίσουν για τρελό. Αν κέρδισα κάτι προσωπικά με το συγκεκριμένο άλμπουμ, είναι αυτό: ότι νίκησα τους φόβους μου κι έβγαλα ό,τι με τριγύριζε.
Έλειψες από τη χώρα εννέα χρόνια. Έφυγες περίπου όταν άρχιζε η κρίση, και επέστρεψες… δεν ξέρω σε τι επέστρεψες, δεν θα πάρω θέση. Εσένα πώς σου φάνηκαν τα πράγματα μετά από αυτή την πολύχρονη απουσία; Τι έχει αλλάξει; Τι δεν έχει αλλάξει; Τι δεν έχει αλλάξει… Υπάρχει μια τρέλα, μια παράνοια, όπως πάντα. Αλλά παντού υπάρχει, δεν είναι θέμα. Αυτό που εγώ βλέπω να έχει αλλάξει, είναι πως υπάρχει μια πιο ουσιαστική αναζήτηση, και στις τέχνες – τουλάχιστον σε ό,τι έτυχε σε μένα να δω και στους ανθρώπους που έτυχε να γνωρίσω. Σαν ο άνθρωπος να έχει απελευθερωθεί, σν να λέει: Δεν με νοιάζει, θα εκφραστώ. Είχα πάει σε ένα καφενέ τυχαία, και είδα μια κοπέλα που έπαιζε περσικά φλάουτα, τα φιλαράκια της παίζαν βιολί, λαούτα, κι ήταν όλα έτσι, για την πάρτη τους. Πράγματα που δεν τα είδα έξω, καθόλου. Είδα ένα μουσικό επίπεδο που δεν το έχω δει αλλού, κι ήταν απλά έτσι, για την παρέα. Πολύ ωραίο αυτό. Γιατί έξω είναι όλα λίγο πιο προγραμματισμένα. Θα το κάνεις γιατί έχεις στο μυαλό σου μια πορεία. Όχι πως δεν θα γίνονται και τέτοια, κάπου θα γίνονται, ίσως εμένα δεν μου έτυχε να τα δω. Στα σπίτια που μαζευόμασταν πάντα υπήρχε γύρω μια κιθάρα ή δύο, και παίζαμε. Αυτή την αλλαγή εία. Τώρα τα υπόλοιπα, εντάξει… Η τρέλα υπάρχει! (Γέλια).
Και τώρα τι θα γίνει; Αναμένουμε την παρουσίαση. Και μετά; Έπαιξα και στο ΑΝ προ καιρού με τους Ψύλλους στ’ Άχυρα. Ήταν πολύ ωραία. Ήμουν μόνος βέβαια, το παρουσίασα όσο μπορούσα με μια κιθάρα, χωρίς όλες τις ενορχηστρώσεις που έχουν μπουζούκι, τζουρά κλπ. Τώρα στις 24 θα γίνει η επίσημη παρουσίαση με full μπάντα στο Sic Dogs. Μετά θα ήθελα να γυρίσω όλη την Ελλάδα, να πάω να παίξω παντού. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Και βλέπουμε πού θα μας πάει και το ίδιο το πράγμα, πώς θα το αφουγκραστεί ο κόσμος, αν έχει να τους πει κάτι κι αν θα μας δοθεί η δυνατότητα να το επικοινωνήσουμε όσο γίνεται περιιότερο.
Επόμενο βήμα έχεις στο μυαλό σου; Αναρωτιέμαι σε τι ύφος, σε τι γλώσσα θα είναι, όλα! Τώρα έχω κολλήσει, μου αρέσει πολύ ο ελληνικός στίχος. Νιώθω απελευθερωμένος. Νιώθω σαν να πέρασε η περίοδος αυτή που εκφραζόμουνα στα αγγλικά. Μου φαίνεται σαν να είχα φορέσει ένα άλλου είδους προσωπείο, και τώρα αυτό πετάχτηκε. Μεγαλώνεις, αλλάζεις… Σε αυτή τη φάση με ιντριγκάρει πολύ το ελληνικό, και θα συνεχίσω. Ήδη γράφω τραγούδια, αλλά δεν ξέρω πότε θα έχω κάτι έτοιμο. Θέλω πολύ να παίξω και σε μπάντα πάλι. Με ενδιαφέρει πολύ να μαζευτούμε άνθρωποι και να δώσει ο καθένας ό,τι έχει – αυτό που λέμε τζαμάρισμα – και να βγει εκεί ό,τι είναι να βγει. Δεν θα ήθελα να αναλάβω εγώ τα πάντα, όπως σε αυτό που έκανα τώρα, κι ας με γεμίζει πολύ. Θα ήθελα να βρεθώ με ανθρώπους, να μου δώσουν για να δώσω πίσω. Και νομίζω ότι θα γίνει αργά ή γρήγορα.
Δεν έχεις μεγαλώσει στην Αθήνα. Όχι. Στη Νάουσα.
Πώς είναι; Ωραία. Είναι ωραία η Νάουσα, πολύ ωραία. Ήσυχη. Από ένα σημείο και μετά όταν ήμασταν πιτσιρικάδες μάς παραφαινόταν ήσυχη! Αλλά τώρα που επιστρέφω μετά από τόσα χρόνια, μου αρέσει. Είναι μέσα στο βουνό, τα πάντα με τα πόδια… ωραία κατάσταση. Από τη γενιά σου τους ξέρεις σχεδόν όλους, οπότε εύκολο το παρεάκι και η συναναστροφή. Έχει και τα γνωστά της επαρχίας: αν βγεις με μια κοπέλα, μετά πρέπει να δεις μήπως είναι στην ίδια παρέα με καμιά άλλη! (Γέλια) Αλλά είναι ωραία – τουλάχιστον ο κύκλος που μου έτυχε εμένα.
Δεν είναι δηλαδή ότι απλώς μεγαλώνεις θέλοντας να φύγεις. Εξακολουθείς να θες να γυρίζεις εκεί. Ναι. Εμένα μου αρέσει όποτε γυρίζω. Βέβαια, δεν έχω μείνει και πολύ καιρό. Πάω για δυο εβδομάδες, ένα μήνα, και το χαίρομαι πολύ. Θα πρέπει να βγάλω ένα χειμώνα για να δω πώς είναι. Μπορεί τότε να ζορίζει. Ήμουν οκτώ χρόνια Αθήνα, εννιά χρόνια Μάντσεστερ… Και με τα ταξίδια που μου έτυχαν…