Εμφανίστηκαν ως κεραυνός εν αιθρία στη σκηνή της Αυστραλίας σε μια περίοδο όπου δεν συνέβαινε εκεί σχεδόν τίποτα. Πήραν το όνομά τους παρακούοντας ένα στίxο τραγουδιού των Stooges (από το 1970, που στην πραγματικότητα έλεγε “radio burnin”). Η παγκόσμια αναγνώριση ήλθε αφού είχαν διαλυθεί για πρώτη φορά, όμως κάθε επανεμφάνισή τους αποτελεί μουσικό γεγονός πρώτου μεγέθους. Οι Radio Birdman επιστρέφουν στην Αθήνα – όπου πίστεψαν πως θα έκλειναν για πάντα την καριέρα τους! – κι ο Deniz Tek, τραγουδιστής και ιδρυτικό τους μέλος, εξιστορεί ατο artivist όλα όσα θα θέλατε να μάθετε γι αυτούς.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή, όταν δημιουργήθηκαν οι Radio Birdman. Πώς ήταν τότε να ζεις στο Σύδνεϋ, τόσο κοινωνικά όσο και μουσικά; Το 1974, το Σύδνεϋ ήταν ένας μουσικός σκουπιδότοπος. Τα σπουδαία συγκροτήματα της δεκαετίας του 60 δεν υπήρχαν πια. Άκουγες μόνο stoner boogie/blues ή hippie music. Μερικά καλά συγκροτήματα θα ερχόντουσαν από το εξωτερικό να κάνουν περιοδεία, αλλά πολύ λίγα πράγματα συνέβαιναν τοπικά..κοινωνικά, ήταν μια συντηρητική, αγγλική αποικιακή πόλη.
Είναι γνωστή η ιστορία για το πώς προέκυψε το όνομα του συγκροτήματος. Τι άλλο ακούγατε όταν ξεκινήσατε εκτός από Stooges,και σας επηρέασαν στο δικό σας ήχο; Προσωπικά, οι μεγαλύτερες επιρροές μου όταν άρχισα να παίζω κιθάρα το 1963-64, ήταν η μουσική surf και hot rod , rock n roll όπως ο Elvis κι ο Chuck Berry, και οι δίσκοι της Motown. Λίγο καιρό μετά ήρθαν οι Beatles, οι Stones, οι Who και οι Kinks. Στην εφηβεία μου έβλεπα συγκροτήματα όπως οι MC5, The Rationals, Amboy Dukes, SRC, The Up, The Stooges και πολλά άλλα τοπικά συγκροτήματα γύρω από την περιοχή της Ann Arbor (σ.σ. της πόλης του Μίσιγκαν όπου μεγάλωσε ο Deniz). Όταν είδα τους Rolling Stones στο Ντητρόιτ το1969. Είχε τεράστιο αντίκτυπο πάνω μου. Όταν ξεκινήσαμε τους Birdman ακούγαμε Blue Oyster Cult, New York Dolls, Bowie, T. Rex, Dylan, Garland Jeffreys, Captain Beefheart, Gram Parsons, για να αναφέρω μερικά μόνο, καθώς και εκατοντάδες παλιά 45άρια αμερικάνικης και βρετανικής ποπ που είχε στη συλλογή του ο Rob Younger.
Ξέρω πως οι Radio Birdman, αν και συχνά θεωρούνται punk μπάντα, είχαν ένα μάλλον μοναδικό ήχο που κ’ανει δύσκολο να τους κατατάξει κανείς εύκολα στο punk – αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο ιδίωμα. Εσείς γνωρίζατε τι συνέβαιενε εκείνη την εποχή που η punk εμφανιζόταν στις ΗΠΑ, την Αγγλία και αλλού; Όταν συνέβη το punk είχαμε πλήρη αντίληψή του, και το υποστηρίζαμε πολύ. Αγοράσαμε όλους αυτούς τους δίσκους μόλις πρωτοεμφανίστηκαν, πρώτα από την punk σκηνή της Νέας Υόρκης φυσικά, και λίγο αργότερα από το Λονδίνο. Ήταν πολύ καλό που αυτές οι μπάντες επέστρεφαν στις βασικές κινήσεις του rock and roll, και μάλιστα με κάποιο attitude.
Το συγκρότημα στην αρχική του φάση υπήρξε αρκετά βραχύβιο. Είχατε συνειδητοποιήσει τότε τον αντίκτυπο που είχατε στην αυστραλέζικη σκηνή, αλλά και διεθνώς, ή αυτό σας έγινε ξεκάθαρο αργότερα; Το αυθεντικό συγκρότημα άντεξε τέσσερα χρόνια. Το γνωρίζαμε πως είχαμε ένα σημαντικό αντίκτυπο στην Αυστραλία. Το συγκρότημα έγινε παγκοσμίως γνωστό κάποιο διάστημα αργότερα, αφού εμείς είχαμε εξαφανιστεί.
Έχουμε δει το συγκρότημα να ενώνεται ξανά κάθε τόσο, όμως αυτή τη φορά δείχνει να πρόκειται για κάτι πιο σταθερό. Θα μπορούσαμε να αναμένουμε κι ένα καινούριο άλμπουμ των Radio Birdman; Όχι. Κάναμε μερικούς καλούς δίσκους που άντεξαν στο χρόνο και ξεχωρίζουν. Δεν χρειάζεται να πάμε ξανά εκεί. Για μένα προσωπικά, το ενδιαφέρον μου βρίσκεται στο να κάνω σόλο άλμπουμς.
Η περιοδεία σας το 2007 είχε ως τελευταίο σταθμό την Αθήνα, και δεν κάνατε ξανά περιοδεία για αρκετά χρόνια. Έχετε καθόλου αναμνήσεις από αυτή τη συναυλία; Ο ντράμερ μας είχε μόλις παρατήσει την περιοδεία, κι ο 18χρονος roadie μας Joel Perdue έπαιξε ντραμς μαζί μας σε εκείνη τη συναυλία. Ήταν η τελευταία εμφάνιση της περιοδείας, και πιστεύαμε πως θα ήταν και το τελευταίο σώου που θα έπαιζαν ποτέ οι Radio Birdman. Δεν περιμέναμε να επιστρέψουμε μετά από αυτό.
Τι να περιμένει το ελληνικό κοινό από τη συναυλία σας στο Fuzz την ερχόμενη Πέμπτη; Έχουμε ένα υπέροχο καινούριο lineup με τον Nik Rieth στα ντραμς και τον Dave Kettley στην κιθάρα, με τέσσερα αυθεντικά μέλη. Η τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος των τελευταίων τεσσάρων ετών είναι η πιο κοντινή στην αυθεντική κατεύθυνση του συγκροτήματος από τη δεκαετία του ’70. Είναι συναρπαστικό για εμάς που επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Η συναυλία θα είναι the real thing!.