Ο Άκης Καπράνος αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στο σινεμά. Αυτό δεν τον έχει εμποδίσει τόσα χρόνια να ερωτευτεί, να κάνει παιδί, να εργαστεί, να συνεργαστεί, να ταξιδέψει, να κάνει φίλους και να διδάξει μαθητές.
Με έναν τρόπο, όμως, όλα περιστρέφονται γύρω από τις ταινίες. Οι μέρες του, οι νύχτες του, τα διαβάσματα και τα γραψίματά του. Ο Άκης είναι κριτικός κινηματογράφου, παραγωγός της μακροβιότερης-25 χρόνια- ραδιοφωνικής εκπομπής για το σινεμά , μουσικός (που έχει υπογράψει τα soundtrack των ταινιών Η Ψυχή στο Στόμα του Γιάννη Οικονομίδη και Forget Me Not του Γιάννη Φάγκρα), αλλά και πιστός θεατής ταινιών.
Έχει υπάρξει καθηγητής στην Κινηματογραφική Σχολή Λυκούργου Σταυράκου και, επίσης, στο New York College.
Πριν περίπου ένα χρόνο, ο Άκης Καπράνος έφτιαξε μία ομάδα στο Facebook που ονόμασε Midnight Express (από την ομώνυμη ταινία του Alan Parker από το 1978). Χωρίς ιδιαίτερη προβολή, η ομάδα αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αριθμεί 5.492 μέλη.
Σύντομα ξεκίνησαν οι μεταμεσονύκτιες προβολές στον κινηματογράφο Ααβόρα, με ταινίες που σπάνια προβάλλονται στις ελληνικές αίθουσες . Κάποιες, φυσικά, δεν είχαν προβληθεί ποτέ πιο πριν, ούτως ή άλλως. Οι προβολές αυτές ήταν αναπόφευκτο να θυμίσουν στους πιο παλιούς τις αντίστοιχες μεταμεσονύκτιες στο Άλφαβιλ, την Αλκυονίδα και το Σινέ Δεξαμενή, αλλά και να «εθίσουν» τους νεότερους σε μια συνήθεια που, πια, έχει γίνει λατρεία.
Ο Άκης Καπράνος ασχολείται με το Midnight από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί κάνει δουλειά πολλών ανθρώπων. Φτιάχνει το πρόγραμμα των ταινιών, ένα πρόγραμμα μιας ολόκληρης χρονιάς, μετά πρέπει να βρει ποιος έχει τα δικαιώματα, το οποίο είναι λίγο σαφάρι. Παίρνει τις κόπιες και αναλαμβάνει τον υποτιτλισμό, αλλά και την ψηφιακή επεξεργασία, χρησιμοποιώντας μάλιστα πολύ συγκεκριμένες γραμματοσειρές για να μη χαθεί κάτι από την αυθεντικότητα της ατμόσφαιρας μιας ταινίας. Ύστερα, κάνει την προώθηση και φυσικά παρίσταται στην προβολή προλογίζοντας τις ταινίες άλλοτε μόνος, άλλοτε σε συνεργασία με σχετικούς ανθρώπους.
Στην ερώτηση «γιατί το κάνεις όλο αυτό, Άκη;», ο ίδιος απαντά ότι του αρέσει πολύ. Τόσο απλά. «Θυμίζει πολύ το role playing που κάναμε ως παιδιά και γινόμασταν καουμπόηδες, ινδιάνοι και τα λοιπά δίνοντας κάτι από τον εαυτό μας.» Εξομολογείται, όμως, επίσης ότι το κάνει και για να νιώσει καλά με τον εαυτό του. Πριν το Midnight βρέθηκε σε μια παράξενη φάση και ήθελε να επαναπροσδιορίσει κάποια βήματά του.
Στη δουλειά του κριτικού σινεμά που κάνει 25 χρόνια δεν αισθάνθηκε όπως όταν βρίσκεται σε κατάμεστες αίθουσες σινεμά ξημερώματα. Το μικρόβιο των μεταμεσανύχτιων προβολών βέβαια το έχει κολλήσει και ο ίδιος από τα πολύ νιάτα του. Η αρχή έγινε με την αφορμή του θανάτου του David Bowie, για τον οποίο ο Άκης διοργάνωσε από κοινού με την Πέγκυ Ρίγγα, ιδιοκτήτρια του σινεμά ΑΑΒΟΡΑ μια αφιερωματική βραδιά. Έπαιξαν ταινίες χωρίς εισιτήριο, μαζεύτηκε τόσος κόσμος που σχηματίστηκε πιάτσα ταξί στην Ιπποκράτους.
Ένιωσε υπέροχα και αποφάσισε να το κυνηγήσει. Φυσικά, έφαγε πόρτα από ουκ ολίγους αιθουσάρχες του κέντρου. Πού να φαντάζονταν ορισμένοι από αυτούς τους επιχειρηματίες ότι σε μερικές προβολές τα εισιτήρια που θα κόβονταν θα ξεπερνούσαν τα 200 και τα 300; Νούμερα που σίγουρα φαντάζουν-και είναι, πλέον- αστρονομικά για τους κινηματογράφους.
Τον ενδιέφερε όμως και μια διαδικασία εκπαίδευσης του κοινού. Το να βλέπουμε σινεμά ως κομμάτι μιας συλλογικής εμπειρίας, κάτι που έχει αρχίσει να ωχριά… «Πας να δεις μια ταινία σε μια σκοτεινή αίθουσα και ειλικρινά η αντίδρασή σου είναι απρόβλεπτη, γιατί δεν τη βλέπεις μόνος, αλλά με άλλους! Με πολλούς άλλους καμιά φορά!», λέει ο Άκης και δεν έχει άδικο.
Όταν είδε τον Κυνόδοντα στον Δαναό, άρχισε να γελάει σε ορισμένα σημεία κι από πίσω κάποιες κυρίες του έκαναν παρατήρηση γιατί προφανώς καταλάβαιναν κάτι άλλο από αυτό που καταλάβαινε ο ίδιος. Στο Midnight Express υπάρχει μια δεδομένη ελευθερία στις αντιδράσεις. Όταν κάποιος πάει να δει 12μιση η ώρα τη νύχτα μια ταινία, είναι σίγουρο ότι τη σέβεσαι, άρα δεν θα παρεξηγηθούν οι αντιδράσεις σου. Γέλα, κλάψε, σώπα… Και τα λοιπά.
Τα κριτήρια επιλογής των ταινιών είναι φαινομενικά ασαφή. Κουρδιστό Πορτοκάλι, Γιάννης Οικονομίδης, Τζων Κασσαβέτης, Bruce Lee και άλλα που δε μοιάζει να έχουν κάποια μεταξύ τους συνάφεια. Καμία τους, όμως, δεν παίζεται πια στις αίθουσες και όλες έχουν αγαπηθεί για ξεχωριστούς λόγους η καθεμία.
«Η Πέγκυ Ρίγγα από το ΑΑΒΟΡΑ, η Σοφία και ο Λευτέρης από τη μικρή εταιρεία διανομής One from The Heart που πονάνε τις ταινίες που φέρνουν και μιλούν στην ψυχή τους, ο Βάσσος Γιώργας με τις επανεκδόσεις ταινιών που φέρνει τα καλοκαίρια με αληθινά σινεφίλ κριτήρια, οι αδελφοί Στεργιάκη που έχουν το ΑΣΤΥ και την εταιρεία διανομής AMA films και ορισμένοι ακόμα που ίσως τώρα ξεχνώ είναι άνθρωποι που πονάνε κι αγαπάνε το σινεμά και τους ευχαριστώ», λέει ο Άκης Καπράνος και μες στα μάτια του μοιάζει να γυρνάνε με ασύλληπτη ταχύτητα δυο κόπιες ταινιών.
Άγνωστο ποιες. Σίγουρα ταινίες που θέλει να μοιραστεί μαζί μας στο μέλλον.