Φωτογραφίες: Σοφία Μανώλη
Γέννημα των ημερών και ανταποδοτικό όφελός τους το Kivotos Channel: του εγκλεισμού, της απόστασης, του #meToo. Τολμηρό, απολαυστικό, εξομολογητικό και προσωπικό. Στην κόψη ανάμεσα στην ψυχαγωγία και τον ακτιβισμό. Τι ακριβώς είναι όμως; Πώς γεννήθηκε; Πού αποσκοπεί; Που οφείλει την απρόσμενη αισθητική του; Αρμόδιοι να μας εξηγήσουν αναλυτικά τι θα δούμε αν αναζητήσουμε την Κιβωτό που εκπέμπει από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, οι δύο συνδημιουργοί του, η εικαστικός Εύα Γιαννακοπούλου κι ο σκηνοθέτης και δραματουργός θεάτρου Ηλίας Αδάμ.
Τι είδους πρότζεκτ είναι το Kivotos Channel; Πώς θα το περιγράφαμε σε κάποιον που δεν έχει ακούσει τίποτα γι αυτό;
Η.Α. Το Kivotos Channel είναι μία απόπειρα απομίμησης ενός τηλεοπτικού καναλιού, το οποίο έχει καταλάβει το youTube της Στέγης από την Πέμπτη 11 Ιουνίου. Σκεπτόμουν ότι πάντα ήθελα να ασχοληθώ με την τηλεόραση ως μέσον εξερευνήσεων. Καλλιτεχνικά όμως, όχι με την τηλεόραση ως τηλεόραση. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ήταν διαρκώς ανοιχτή η τηλεόραση. Ειδικά οι παππούδες μου… Η γιαγιά μου στην κουζίνα όλη της τη ζωή έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση, κι ο παππούς μου στο χωλ, έχοντας σπάσει την καρέκλα του βλέποντας τηλεόραση. Διαρκώς αναρωτιόμουνα γιατί έχει τόση δύναμη και τόση επιδραστικότητα. Η ιδέα ήταν να κλέψουμε αυτή την επιδραστικότητα και να τη χρησιμοποιήσουμε το εργαλείο αλλάζοντας το περιεχόμενο σε κάτι πιο πολιτικό, πιο ευάλωτο, πιο εξομολογητικό. Επιλέξαμε ενστικτωδώς μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι επαγγελματίες καλλιτέχνες όλοι, έρχονται από διάφορα πεδία, κάποιοι είναι εικαστικοί, drag queens, μια παλαίστρια, με τους οποίους κάναμε ένα εντατικό τρίμηνο εργαστήριο. Η θεματική του πρότζεκτ είναι η επόμενη μέρα μετά την καταστροφή. Ποια είναι η καταστροφή που βιώνουμε, παραλληλίζοντάς τη με την Κιβωτό, και πως μπορούμε να φαντασιωθούμε την επόμενη μέρα; Πώς μπορούμε, δηλαδή, να εξερευνήσουμε μια εναλλακτική στο δυστοπικό παρόν; Κάναμε συζητήσεις με τα παιδιά που βασίζονταν κατά κύριο λόγο στο πώς συνδέεται το προσωπικό με το πολιτικό, επομένως υπήρχε πολλή εξομολόγηση. Προσπαθούσαμε σε κάθε τι που λεγόταν να βρίσκουμε τον πολιτικό παρονομαστή. Εν τέλει αναπτύξαμε συλλογικά τα πρόγραμμα αυτού του καναλιού. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από αυτόνομα επεισόδια, τα οποία είναι αποσπάσματα τηλεοπτικών εκπομπών κι άλλων πραγμάτων που βλέπει κανείς στην τηλεόραση: διαφημίσεις, τηλεμάρκετινγκ, έκτακτα δελτία κλπ. Παίζουν πολύ με το κόνσεπτ της κωμωδίας, έχουν αρκετό χιούμορ, έχουν μέσα το στοιχείο της μεταμόρφωσης και του drag καθώς και το στοιχείο της πολιτικής: τα πάντα συνδέονται με κάποιο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, είτε αυτό είναι η αστυνομική βία, είτε είναι το έμφυλο ζήτημα, η σεξουαλικότητα, ο ταξικός αποκλεισμός, οι προβληματικές του καπιταλισμού…
Ε.Γ. Σχετικά με το τηλεοπτικό φορμάτ που ακολουθήθηκε: η τηλεόραση είναι μια πάρα πολύ καλή σφυγμομέτρηση της mainstream κουλτούρας. Με το Kivotos Channel εμείς το ανατρέπουμε ή το αντιστρέφουμε αυτό. Προτείνουμε αυτό το fake pop art τηλεοπτικό κανάλι με όρους πιο ριζοσπαστικούς. Επίσης δόθηκε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στη διαδικασία. Εμείς, ο Ηλίας κατά κύριο λόγο, ήμασταν συντονίστριες αυτού του πράγματος. Υπήρχε άπλετος χώρος και χρόνος για τις συμμετέχουσες και τα συμμετέχοντα έτσι ώστε σε ένα αρχικό επίπεδο να μπορούν να αισθανθούν πάρα πολύ άνετα. Όλο αυτό πέρασε, πέραν της δραματουργίας η οποία αναπτύχθηκε σταδιακά, από ένα κλίμα εμπιστοσύνης το οποίο χτίστηκε μεταξύ μας. Τις πρώτες φορές συναντιόμασταν και μιλούσαμε ουσιαστικά για τις εαυτές μας. Κάπως έτσι, με έναν οργανικό τρόπο -χωρίς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συγκρουόμεθα- προέκυψε και η δραματουργική διαδικασία των εργαστηρίων. Έχουμε βγει από μια σοκαριστική εποχή. Εξ ου και το the day after το οποίο αποκαλείται Κιβωτός. Έχουμε βγει από ενός χρόνου εγκλεισμό, έχουμε βγει από το σοκ του #meToo, από διάφορα τα οποία θέλαμε να θίξουμε με λυτρωτικό τρόπο. Θα ευχόμουν η τηλεόραση να ήταν κάπως έτσι. Υπάρχει βέβαια και το πρόβλημα του pinkwashing που έχει ξεκινήσει να κάνει η τηλεόραση εδώ και πολύ καιρό. Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα…
Η.Α. Μιλάνε άλλοι εξ ονόματος άλλων. Αν θέλεις να έχεις το token του queer στην ελληνική τηλεόραση, θα φέρεις έναν λευκό στρέιτ άντρα ό οποίος θα γράψει για αυτό το θέμα. Η διαφορά σε αυτό που κάναμε εμείς, και που το έκανε ξεχωριστό και για μας σαν διαδικασία, είναι ότι όντως η δραματουργία έγινε συλλογικά. Τα κείμενα γράφτηκαν από τα παιδιά όλα, δεν υπήρχε ένας συγγραφέας. Και είχε ενδιαφέρον και η διαδικασία εν μέσω καραντίνας, γιατί αναπτύξαμε τη google docs δραματουργία, που είχε πολύ ενδιαφέρον: γράφαμε σχόλια, χρησιμοποιούσαμε διάφορες πλατφόρμες online με τις οποίες επικοινωνούσαμε, λέγαμε τα νέα μας, γράφαμε τα κείμενα… ήταν ωραίο. Ήταν επαναστατικό με την έννοια ότι ο covid έθιξε τον πυρήνα της δημοκρατίας: ότι δεν μπορούσαμε να βρεθούμε και να συζητήσουμε, να γίνει πολιτική ζύμωση. Επομένως εμείς βρεθήκαμε ξαφνικά, δέκα άνθρωποι οι οποίοι δεν γνωριζόμασταν πριν, και βάλαμε τα πάντα στο τραπέζι κι είπαμε: ώρα να τα συζητήσουμε, να μιλήσουμε ανοιχτά. Υπάρχει τρομερή διάθεση εξομολόγησης από όλα τα παιδιά. Η Εύα έθεσε και το #meToo. Νομίζω παίρνοντας αφορμή από κει έγιναν πολύ βαθιές εξομολογήσεις οι οποίες έχουν λυτρωτικό χαρακτήρα και μια λειτουργία ακτιβισμού.
Ε.Γ. Νομίζω ότι υπήρχε μια αναγκαιότητα σε αυτό. Ήμασταν όλες εσώκλειστες, και ξαφνικά υπάρχει ένα community το οποίο είναι σε μία Κιβωτό – στο μεταξύ εκεί που κάναμε πρόβες προσομοίαζε σε κιβωτό, ήταν στο 3ο Υπόγειο της Στέγης, σε ένα μακρόστενο χώρο – κι υπήρχε πολύ μεγάλη όρεξη για εγγύτητα, για εξομολόγηση, και φυσικά για ένα πολύ απλό άγγιγμα, το οποίο εμείς μπορούσαμε να έχουμε γιατί είχαν γίνει όλα τα αναγκαία τεστ. Επειδή μιλήσαμε για τη δραματουργία, ήθελα να πω για το εικαστικό και το καλλιτεχνικό κομμάτι στο οποίο ενεπλάκην κατά κύριο λόγω εγώ, ότι κι αυτό έγινε συλλογικά, γιατί λειτουργούσαμε πάρα πολύ με αναφορές. Τα παιδιά μας στέλνανε σκέψεις , εικόνες, οτιδήποτε η κάθε μία για το χαρακτήρα της, και εμείς τα συντονίζαμε και τα συνθέταμε.
Η.Α. Τα περισσότερα απ΄αυτά τα άτομα έχουν ήδη μία περσόνα. Είναι δύο drag queens και δύο παιδιά που έχουν ίντερνετ περσόνες στο instagram και στα social media -ντύνονται, γράφουν, κάνουν βίντεο και τέτοια ως αυτή η περσόνα. Επομένως τους βλέπουμε στις διαφορετικές εκπομπές να επανέρχονται ως ο ίδιος άνθρωπος, αλλά θίγοντας διαφορετικά πράγματα.
Ε.Γ. Αυτό που λες με τις περσόνες συνάδει αρκετά και με τον ψηφιακό χαρακτήρα του έργου. Γιατί έχουμε ψηφιακές ταυτότητες οι οποίες παρουσιάζονται ψηφιακά. Αυτό δεν νομίζω να συνέβαινε υπό άλλες συνθήκες. Αυτό το πρότζεκτ είναι εν πολλοίς προϊόν της τρέχουσας συνθήκης, αλλά και όλων των συνταρακτικών πολιτικών γεγονότων που έχουμε ζήσει τον τελευταίο καιρό. Όμως υπάρχει μια έντονη μέθεξη χαρακτήρων και σκηνικής παρουσίας του έργου, γιατί είμαστε σε μια ψηφιακή συνθήκη όπου εγείρονται πολλά. Παρουσιάζεσαι με πάρα πολλές ταυτότητες η ίδια. Παίζεις με αυτές τις ταυτότητες και ξαφνικά παρουσιάζεσαι ως κάποια άλλη. Υπάρχει μία πολλαπλότητα ταυτοτήτων, και το ψηφιακό περιβάλλον είναι ιδανικό για κάτι τέτοιο. Σχιζοφρένεια; Ναι! Αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε;
Σε μένα εγείρεται το εξής ερώτημα: η τηλεόραση, σε όποια της μορφή, είναι ένα συντηρητικό – για να μην πω αντιδραστικό -μέσο. Όχι σε ότι αφορά τη χρήση του, αλλά την ίδια του τη λειτουργία και την απεύθυνση. Μπορεί κανείς να σπάσει αυτή τη συνθήκη και να το χρησιμοποιήσει διαφορετικά;
Η.Α. Επειδή είναι μονόπλευρη η επικοινωνία; Όμως και το θέατρο είναι έτσι. Και το σινεμά.
Το σινεμά πιθανόν. Για το θέατρο δεν είμαι σίγουρος.
Η.Α. Και το θέατρο έχει ένα χαρακτήρα επιβολής. Γιατί σε βάζει στην καρέκλα σου και σου λέει: τώρα θα κάτσεις κάτω να με ακούσεις. Και λογικά δεν μπορείς να φύγεις, γιατί είσαι στη μέση κάποιας σειράς κι έρχεσαι σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Επομένως είναι μια διαδικασία επιβολής.
Ελπίζω ότι στο θέατρο ακόμα και με το βλέμμα σου μπορείς να επιδράσεις. Αφήνω που τώρα πια δεν είσαι απαραίτητα καθισμένος, ούτε εντός αυτής της συνθήκης. Έχουν τόσο αλλάξει όλα…
Η.Α. Η τηλεόραση είναι ένα εργαλείο, το οποίο στο δικό μου κεφάλι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να πούμε αυτά που θέλουμε εμείς. Για να δοθούν φωνές σε σώματα τα οποία δεν έχουν φωνή στο δημόσιο λόγο. Αν ξαφνικά υπήρχε η δυνατότητα να καταλάβουμε τις εκκλησίες και να κηρύξουμε το δικό μας λόγο, όπως κάνουμε στο θέατρο, θα έλεγα ναι!
Ε.Γ. Κι εγώ δεν ξέρω αν συμφωνώ μαζί σου, με την έννοια ότι βιώνουμε μια συνθήκη κατά την οποία τα πάντα είναι soft επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν μεγάλες ιδεολογίες πλέον: soft diplomacy, soft entertainment, soft politics… Η τηλεόραση λοιπόν, πρέπει να διαχέεται στις μάζες, αυτός είναι ο αυτοσκοπός της. Και συνήθως αυτά τα σώματα είναι διάτρητα. Εδώ βέβαια υπάρχει και μία αντίφαση. Η Ανίτα Πάνια, η οποία κάνει αυτό το σώου το οποίο είναι κάτι μεταξύ παράδοξων προσωπικοτήτων, freak show κλπ, αυτό από μόνο του έχει ένα ενδιαφέρον. Το ζήτημα είναι το γιατί το κάνει. Το κάνει απλώς για να γελάει ο κόσμος με κάποιους άλλους ανθρώπους, γεγονός το οποίο είναι απαίσιο. Ανοίγματα υπάρχουν, τρύπες υπάρχουν. Αυτό το οποίο κατ’ εμέ είναι εντελώς λάθος στην τηλεόραση, είναι το ίδιο το πλαίσιο. Υπάρχει δηλαδή μια δήλωση που γίνεται για λάθος λόγους και συνήθως και με τον λάθος τρόπο. Εμείς αυτό προσπαθούμε να αποφύγουμε με την Κιβωτό. Προσπαθούμε να το κάνουμε αλλιώς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάνουμε το σωστό φυσικά. Θέτουμε ερωτήματα, κι ας μείνουν αναπάντητα.
Η.Α. Επίσης, όσο δύσκολο κι αν είναι να το πετύχουμε , η τηλεόραση είναι το πιο ποπ, λαϊκό μέσο που υπάρχει. Μπορεί να τη δει κανείς οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε περιοχή, οποιασδήποτε τάξης κι αν είναι. Καμία σχέση με το θέατρο. Αν μπορούσαμε να κάνουμε στην τηλεόραση αυτά που κάνουμε στο θέατρο… Γιατί κοινωνικοποιούμαστε με την τηλεόραση. Είναι ο πρώτος μας δάσκαλος. Ειδικά για άτομα που είμαστε από την επαρχία όπου δεν υπάρχουν άλλου είδους ερεθίσματα, είναι ο πρώτος μας δάσκαλος. Επομένως αν θα μπορούσαμε να οραματιστούμε μια τέτοια τηλεόραση, θα ήταν τέλειο.
Ε.Γ. Η μαμά μου -κι αυτό πρέπει όλοι να το έχουμε ακούσει- όταν τη ρωτούσα «Τι βλέπεις συνεχώς στην τηλεόραση;», μου έλεγε κάτι που δεν το καταλάβαινα: «Μου κάνει παρέα».
Η.Α. Ναι, το έχω ακούσει κι εγώ
Ε.Γ. Αυτό είναι τρομερό. Γιατί όντως είναι μία παρέα η τηλεόραση. Άρα έχει κι ένα σκοπό κάπως ψυχαναλυτικό; Συγκινητικό; Συντροφικό; Είναι όλα αυτά. Η τηλεόραση έχει κι η ίδια πάρα πολλές αντιφάσεις λοιπόν.
Ακούστηκε πολλές φορές η λέξη «ποπ». Τη χρησιμοποιείτε εντελώς απενοχοποιημένα, ενώ είναι ένας όρος που κάποιες φορές αντιμετωπίζεται έως και με δυσπιστία.
Η.Α. Γιατί όμως να υπάρχει δυσπιστία;
Έχουμε μία τάση ως χώρος το ποπ να το θεωρούμε πιο εύκολο. Στην περίπτωσή σας βέβαια μόνο έτσι δεν είναι.
Ε.Γ. Η αλήθεια είναι ότι και σε μας κάποτε ήταν έτσι. Αλλά το ποπ έχει παρεισφρήσει εδώ και πολλές δεκαετίες στα εικαστικά. Οπότε είναι πιο απενοχοποιημένο. Όμως καταλαβαίνω τι λες. Όχι, είναι απλώς μια άλλη φόρμα, την οποία αγαπάμε.
Η.Α. Αν δεν υπάρχει επικοινωνία της «καλής» Τέχνης με την ποπ κουλτούρα, τότε δεν θα μπορέσουν ποτέ να έρθουν κοντά οι δύο κόσμοι. Τι, θα κάνουμε θέατρο για ανθρώπους που κατέχουν το σωστό λεξιλόγιο, που έχουν την κατάλληλη κουλτούρα, που έχουν διαβάσει τα κατάλληλα βιβλία; Το ποπ έχει διάφορες σημασίες. Αν εννοούμε ποπ μουσική, τότε είναι κάτι άλλο. Αν εννοούμε κάτι να είναι ποπ, δηλαδή να είναι λαϊκό, να μπορεί να επικοινωνήσει με ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων τότε είναι κάτι άλλο. Εγώ προσωπικά θέλω αυτά που κάνω -δεν ξέρω αν το έχω καταφέρει- να μπορούν να μιλήσουν σε ανθρώπους από το χωριό μου. Αυτό το έχω διαρκώς στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι πρέπει να είναι ποπ για να συμβεί αυτό, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Μια ερώτηση σε σχέση με το πώς εξελίχτηκε το πρότζεκτ: Νομίζω πως έχω καταλάβει τι είχατε στο μυαλό σας ξεκινώντας. Υπήρξε κάτι που να προέκυψε ως αποτέλεσμα και να σας εξέπληξε κι εσάς;
Ε.Γ. Είναι πολύ χαρακτηριστική η στιγμή της πρώτης προβολής που κάναμε στο σπίτι του Ηλία όλες μαζί. Γιατί μόνο τότε, όταν όλα τα επί μέρους στοιχεία ήρθαν μαζί, συνειδητοποιήσαμε τι συνέβη. Και θεωρώ ότι αυτό που συνέβη ήταν κάτι πολύ εύθραυστο, πολύ στα μέτρα και τα δικά μας, και των συμμετεχόντων, και πολύ στα μέτρα του κόσμου από το χωριό στον οποίο αναφέρεσαι, και κατ΄εμέ παράλληλα αιχμηρό, με την έννοια του ότι γίνεται εδώ και τώρα και συνδέεται με το εδώ και τώρα. Ενέχει μια προσπάθεια απάντησης σε όλο αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα. Είναι μέσα σ’ αυτό. Είναι οργανικά δεμένο με αυτό. Και έχει μια ένταση και μια ευαισθησία. Αυτό ναι, μας εξέπληξε.
Η.Α. Δύο πράγματα ακόμα. Το ένα για μένα είναι χαρακτηριστικό σε όλα τα πρότζεκτ που έχω κάνει: όταν το κάνεις, έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις. Οπότε όταν πάρεις λίγο χρόνο και απόσταση και το δεις, θα πεις: Α μάλιστα! Αυτό το έχει πει κι ο Ντέιβιντ Λυντς για το Eraserhead. Είχε κάνει την ταινία και τον ρωτούσαν τι σημαίνει, και δεν ήξερε. Και μετά από πολλά χρόνια διάβασε τη Βίβλο και βρήκε εκεί μια φράση και είπε: Αυτό είναι! Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό. Κάτι που με προβλημάτισε βλέποντας το πρότζεκτ είναι πως όλος αυτός ο κανιβαλισμός που βλέπουμε στην τηλεόραση, τα «Πες μας γι αυτό, πες μας πότε βιάστηκες, πες μας ποιος σε κακοποίησε όταν ήσουνα μικρός για να κάνουμε νούμερα», εν μέρει αναγκαστικά υπάρχει και στο πρότζεκτ μας. Γιατί μιλάμε για εξομολόγηση, μιλάμε για ευαλωτότητες, μιλάμε για τραύματα, μιλάμε για βιώματα παιδικής ηλικίας. Όλα αυτά εκτίθενται στον τηλεοπτικό φακό, και βλέποντάς τα στο τέλος αναρωτιέμαι: είναι ΟΚ; Είναι safe space; Αξίζει να μπει κάποια στη διαδικασία να εκτεθεί τόσο ολοκληρωτικά για να κάνει ακτιβισμό; Και τι θα κάνει μετά στη ζωή της; Έστω ότι κάποια βγαίνει και εκθέτει τον πατέρα της ή τη μάνα της – γιατί γίνονται αυτά. Τι γίνεται την άλλη μέρα; ΟΚ, εσύ έκανες ακτιβισμό μέσα από το θέατρο ή μέσα από ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ, αλλά αν σε πετάξει ο γονιός σου από το σπίτι; Αν δεν είσαι εσύ έτοιμη να δεχτείς τις συνέπειες; Βέβαια όλα αυτά έχουν γίνει με συναίνεση. Τίποτα δεν έχει ειπωθεί που να μην το πρότειναν τα ίδια τα άτομα. Αλλά και πάλι…
Ε.Γ. Τι είναι το θέατρο; Τι είναι η Τέχνη ουσιαστικά; Δεν είναι μια ιστορία εξομολογήσεων; Τώρα, αν τις κάνει κάποιος στο πρώτο, τρίτο ή δεύτερο πρόσωπο, ναι, έχει σημασία. Αλλά πόση σημασία έχει τελικά; Μυθοπλασία δεν είναι εν τέλει εφόσον γίνεται επί σκηνής μια εξομολόγηση;
Η.Α. Για μένα δεν είναι μυθοπλασία. Πάει εντελώς στο Ποιος Σκότωσε τον Πατέρα μου του Εντουάρ Λουί, όπου ξαφνικά ενώ μιλάμε για πολιτικές που καταστρέφουν σώματα ο συγγραφέας λέει: Ο Μακρόν και κάποιοι ακόμα διέλυσαν τον πατέρα μου, κατέστρεψαν τη μέση του και τον σκότωσαν, και κατονομάζει πρόσωπα. Δεν μιλάμε για μυθοπλασία όταν βγαίνω εγώ και λέω ότι ο πατέρας μου υπήρξε κακοποιητής γι αυτούς τους λόγους και το όνομα του πατέρα μου είναι αυτό, και τα αδέλφια του είναι αυτά. Απλώς έχει πάρα πολλούς κινδύνους. Το βλέπουμε κι όταν υπάρχει εξομολόγηση βιασμού. Όταν είσαι θύμα μιας κατάστασης κακοποίησης, συνήθως καταλήγεις να τρως κι εσύ τα σκάγια: ότι δεν πρόσεξες, έπρεπε να είχες φύγει, δεν φώναξες…
Ε.Γ. Επειδή όλα γίνονται με αυτούς τους όρους, γι αυτό ακριβώς συνέβη και το #meToo με αυτό τον τρόπο, με παράπλευρες απώλειες. Όμως συνέβη και είναι υπαρκτό. Δεν διαφωνώ βέβαια με αυτά που λες, τα έχουμε σκεφτεί πολλές φορές. Από την άλλη, αυτά που εγώ θαυμάζω και με συμπαρασύρουν, είναι μόνο τέτοια έργα.
Η.Α. Μα και αυτά κάνουμε! Τα έργα που κάναμε κι η Εύα κι εγώ στο The Future Now ήταν τελείως προσωπικά, εξομολόγηση. Επομένως δεν μπορεί κανείς να πει ότι βάλαμε τους άλλους να το κάνουν, το κάναμε πρώτα εμείς!