Για τους περισσότερους απο εμάς, οι Theatre of Hate δεν είναι απλώς ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά των αρχων της δεκαετίας του ’80, αλλά και ένα από τα πλέον αδικημένα συγκροτήματα της περιόδου: ο σαρωτικός δυναμισμός τους, η στιχουργική τους ευρηματικότητα κι η χαρισματική προσωπικότητα του ηγέτη τους Kirk Brandon, θα έπρεπε να τους έχουν εξασφαλίσει μια θέση στη σκηνή της εποχής πολύ υψηλότερη από αυτή που τελικώς κατέλαβαν. Κι όμως, μιλώντας σήμερα με τον Kirk Brandon, έναν άνθρωπο με διεισδυτική πολιτική σκέψη και ιδιαίτερη ευφυία, βλέπουμε πως θεωρεί πως υπήρξαν τυχεροί σε πολλά πράγματα. Τι άλλο είχε να πει σε μια από τις σπάνιες εξομολογήσεις του;
Το Σάββατο μαζί λοιπόν… Ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα. Δεν έχουμε παίξει ποτέ εκεί.
Το ξέρoυμε. Σας ακούμε από έφηβοι 35 χρόνια σας περιμένουμε! Ω θεέ μου…
Πώς ήταν τα πράγματα όταν αρχίζατε να παίζετε μουσική; Ήταν πολύ διαφορετικά. Ήταν πολύ αλλιώτικες εποχές. Υπήρχε μια μικρή πνοή επανάστασης το 1979. Ο κόσμος ήταν πολύ, πολύ θυμωμένος. Όλα κατέρρεαν, όλες οι δομές. Υπήρχε τρομερή πόλωση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Ήμασταν πολύ τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί. Η σκηνή άκμαζε. Όλη η πόλη έβραζε.
Οι Theatre of Hate θεωρήθηκαν post punk μπάντα, αν κι αυτές οι ετικέτες ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερο νόημα. Εσάς τι σας κινητοποίησε για να βρεθείτε σε αυτό το χώρο; Πάντα ήθελα να παίζω μουσική. Από δώδεκα χρονών, μικρούλης. Η μαμά μου μού είχε αγοράσει μια κιθάρα με 18 λίρες! Την κράτησα μέχρι που ήμουν τριανταπεντάρης, όπου δυστυχώς μου την έκλεψαν. Η μουσική ήταν πάντα σαν θρησκεία για μένα.
Υπήρξε κάποιος δίσκος ή συγκρότημα που ακούσατε και σκεφτήκατε πως θέλετε να γίνετε σαν αυτούς; Στην πραγματικότητα όχι. Δεν υπήρξε τέτοια συγκεκριμένη περίπτωση. Αλλά είχαμε τη μεγάλη τύχη να μας πάρουν μαζί τους οι Clash στην ευρωπαϊκή περιοδεία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη. Ο Mick Jones, ο κιθαρίστας τους, έγινε παραγωγός του άλμπουμ μας, του Westworld. Ήμασταν πολύ τυχεροί λοιπόν.
Το Westworld εξακολουθεί να παίζεται μέχρι σήμερα. Το φανταζόσασταν πως τόσα χρόνια μετά θα παρέμενε στα ακούσματα τόσων ανθρώπων; Όχι, με τίποτα. Ειλικρινά δεν πίστευα πως θα άρεσε σε κανέναν. Νόμιζα πως ήταν μια τρέλα, μια παράξενη τρελή ιδέα όταν το ηχογραφήσαμε. Είχα άδικο. Στην πραγματικότητα άρεσε στον κόσμο. Ήταν σημείο καμπής για μας. δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα πάει όπως πήγε. Πούλησε εκατοντάδες χιλιάδες κόπιες. Ιδέα δεν είχαμε! Νομίζαμε πως με το που το ηχογραφήσαμε όλα είχαν τελειώσει, πραγματικά. Υποθέτω πως ήταν ένα τυχερό άλμπουμ. Το ομώνυμο τραγούδι μίλησε σε πολλούς ανθρώπους.
Θυμάμαι όταν σε νεαρή ηλικία τη δεκαετία του 80 διάβαζα συνεντεύξεις σας, πως η πολιτική και φιλοσοφική σας σκέψη με είχε εντυπωσιάσει βαθιά. Μου φαινόταν πως έχετε διαβάσει και σκεφτεί πολύ. Όχι αρκετά, στην πραγματικότητα. Όχι αρκετά. Υπ’ηρξαν ορισμένα βιβλία, όπως το 1984 του Τζωρτζ Όργουελ, αλλά και πολλές ταινίες που με επηρέασαν. Είμαστε το αποτέλεσμα των επιρροών μας. Αυτές μας διαμορφώνουν, μας κάνουν αυτό που είμαστε. Αγαπώ πολύ τα φουτουριστικά βιβλία, καθώς και τα βιβλία ιστορίας. Η ιστορία μας δείχνει από πού προήλθαν τα πράγματα, και μας δίνει μια γενική ιδέα για το πού πηγαίνουν. Και πολλοί φουτουριστές είδαν επίσης το μέλλον. Μπορεί να μη συνέβη ακριβώς όπως το είπαν, αλλά κατά μεγάλη προσέγγιση. Το μέλλον καταφθάνει λεπτό με λεπτό. Και βλέπουμε πως είναι όπως τα προείπαν.
Είναι αδύνατον να μην αναρωτηθώ πώς βλέπετε όσα συμβαίνουν τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ω Θεέ μου…
Ναι, ξέρω πως είναι μια τεράστια αναταραχή, αλλά η άποψή σας θα μας βοηθούσε κι εμάς εδώ, που μαθαίνουμε αντικρουόμενες πληροφορίες, να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ούτε κι εμείς εδώ στην Αγγλία είμαστε πολύ σίγουροι για το τι συμβαίνει! (Γέλια). Όλα είναι πολύ ασαφή. Υποτίθεται πως σε διάστημα ενός μήνα έρχεται το Brexit – αν έλθει. Θα υπάρξει μεγάλη κοινωνική αναταραχή εδώ. Ο κόσμος είναι πολύ οργισμένος. Όμως δεν είναι πολύ καθαρό στο μυαλό τους σε τι ενάντια είναι οργισμένοι. Ναι, λένε πως δεν θέλουν εδώ άλλους μετανάστες. Πιστεύουν πως αυτό το ελέγχει η Ευρώπη. Πολλοί εδώ είναι αντι-γερμανοί. Με τον τρόπο της παλιάς σχολής. Όμως πάρα πολλά πράγματα εδώ χρηματοδοτούνται με χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι πολύ παράξενο. Πολύς κόσμος είναι θυμωμένος με την κυβέρνηση, θυμωμένος με το σύστημα, αλλά και πολύ θυμωμένος για το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν απίστευτα πολλά λεφτά στην πόλη του Λονδίνου, εκεί που μαζεύεται το χρήμα, και στην υπόλοιπη χώρα, όπου δεν έχουν τίποτα – ή ελάχιστα. Λέγεται πως η κυβέρνηση των συντηρητικών προσπαθεί να επιβάλει ελάχιστο ωρομίσθιο 7.50 λιρών την ώρα. Κανείς στην κυβέρνηση των συντηρητικών δεν θα αγόραζε ένα μπουκάλι κρασί που κοστίζει κάτω από 10 λίρες! Δεν μπορούν να λειτουργήσουν έτσι τα πράγματα. Αυτό που προσπαθώ να σας εξηγήσω είναι το μέγεθος των ανισοτήτων. Κολοσσιαίες περιουσίες, που τις βλέπεις καθημερινά στο κέντρο του Λονδίνου. Αληθινά κολοσσιαίες περιουσίες, χρήμα που ποτέ δεν φτάνει στο λαό, παραμένει στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας. Κι ο κόσμος είναι εξοργισμένος με αυτό. Υπάρχει τόση πικρία και οργή εδώ… Δεν ξέρουν στην πραγματικότητα με τι είναι εξοργισμένοι. Απλώς υπάρχει μια γενικευμένη οργή.
Πιστεύεις πως αυτή η οργή θα αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών, και με ποιο τρόπο; Πραγματικά δεν ξέρω. Οι δημοσκοπήσεις λένε πως οι συντηρητικοί θα κερδίσουν τι επόμενες εκλογές. Όχι με μεγάλη διαφορά, αλλά θα κερδίσουν.
Εκπλήσσομαι. Εδώ κυριαρχεί η εντύπωση πως ο Μπόρις Τζόνσον δεν τα πάει και τόσο καλά. Μα δεν τα πάει! Τα πάει απαίσια! Όμως ένα πράγμα που υπόσχεται στον κόσμο είναι πως θα πραγματοποιήσει το Brexit, πως θα φύγουμε. Και το 52% της χώρας το θέλει αυτό. Υπάρχει μια μεγάλη διχογνωμία σχετικά με ένα σύμβουλο του Μπόρις Τζόνσον, τον Dominic Cummings, και το ρόλο του στην καμπάνια της αποχώρησης από την ΕΕ. Έχει γίνει μια τηλεοπτική δραματοποίηση που σας προτείνω να δείτε, όπου το ρόλο του τον παίζει ο Benedict Cumberbatch, δείχνει πραγματικά τι συνέβη, σας προτείνω να τη δείτε. Παρόλο που οι πράξεις του για να πετύχει την επικράτηση της αποχώρησης δεν ήταν παράνομες, ήταν ηθικά καταδικαστέες. Και πάλι, όλες αυτές οι πληροφορίες προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη οργή στον κόσμο.
Ας επιστρέψουμε στη μουσική. Τι να περιμένουμε το Σάββατο από τους αναγεννημένους Theatre of Hate στη σκηνή; Όπως είναι αναμενόμενο, θα παίξουμε πολλά από τα παλιά τραγούδια που εσείς εκεί δεν έχετε ακούσει ποτέ ζωντανά. Όμως θα παίξουμε και αρκετά καινούρια τραγούδια που έχουμε γράψει τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι δύσκολο για μας να παίζουμε συχνά, καθώς ένα μέλος της μπάντας ζει στις ΗΠΑ κι άλλο ένα στον Καναδά. Όμως κατά διαστήματα βρισκόμαστε και κάνουμε περιοδείες, και γράφουμε και ηχογραφούμε καινούρια μουσική. Έχουμε κάνει μερικές υπέροχες ηχογραφήσεις. Κάναμε ένα άλμπουμ που λέγεται Kinshi. Νομίζω πως είναι πολύ καλό. Θα παίξουμε κάποια πράγματα κι από αυτό.
Ξέρω πως είναι μια δύσκολη ερώτηση. Αλλά είστε ικανοποιημένος με την πορεία σας και τη μουσική που γράψατε; Ή πιστεύετε πως τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά; Νομίζω πως θα το αντιμετωπίσω φιλοσοφικά. Τα πράγματα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν. Και παίρνεις τα πράγματα όπως έρχονται. Η ζωή δεν έρχεται τυλιγμένη σε σελοφάν με ένα μικρό φιογκάκι απάνω του. Έρχεται όπως έρχεται – ή και δεν έρχεται. Αν θέλω να το αντιμετωπίσω θετικά, πολλά πράγματα ήλθαν.