Δεν είναι τυχαία η λέξη falling που περιέχεται στην έκφραση που χάρισε στην παράσταση τον τίτλο της: πτώση η αγάπη, ο έρωτας, βουτιά χωρίς δίχτυ ασφαλείας, το πήδημα από τον εικοστό που λέει η Σύλβια Πλαθ. Τα υπόλοιπα είναι για όσους κρατούν πισινή και αφήνουν παραθυράκια εξόδου, με αποτέλεσμα να είναι ήδη έξω χωρίς να το συνειδητοποιούν. Για αυτούς που μιλάνε για αισθήματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ναρκισσευόμενοι, αλλά τρέμουν μήπως εκπέσουν σε αυτό το καθεστώς του απολύτως ανυπεράσπιστου. Είναι αυτό το πέσιμο, χωρίς δάπεδο ή πυθμένα για να σταματήσει την πορεία προς τα κάτω, που νιώθει κανείς στην εφηβεία, με όλες τις αισθήσεις στο κόκκινο, για πρώτη φορά. Όμως αν αυτό που συμβαίνει είναι αληθινό, κάθε φορά είναι η πρώτη.
Ούτε και η τόση χρήση μουσικής είναι τυχαία -τη νομιμοποιεί απόλυτα ο Βάρδος ήδη από την πρώτη φράση της «Δωδέκατης Νύχτας»: «Αν η μουσική είναι τροφή του έρωτα, τότε παίξτε κι άλλο. Δώστε μου την υπερβολή της…» Και το πικάπ κατέχει κεντρικό ρόλο στο «I AM FALLING IN LOVE». Ήδη άλλωστε, η πρώτη εικόνα του πανέμορφου κοριτσιού με το κρινολίνο ξαπλωμένου στο χαλί ανάμεσα στα βινύλια – και μάλιστα ΑΥΤΑ τα βινύλια- είναι αρχετυπική, σχεδόν φετιχιστική. Και τόσο αφόρητα, επώδυνα όμορφη…
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που όχι απλά επιζεί, αλλά θριαμβεύει το σαιξπηρικό κείμενο μέσα στην παράσταση του Γιώργου Βαλαή, που σχεδόν φοβήθηκε να οικειοποιηθεί τον τίτλο του. Η δραματουργία του, παρότι τολμηρή, λειτουργεί απόλυτα. Τα αποσπάσματα από τα σονέτα ακούγονται σαν να ήταν πάντα εκεί, μέσα στο κείμενο. Το ανδρόγυνο παιχνίδι με τις μεταμφιέσεις των δύο διδύμων, απόλυτα αισθησιακό, και ταυτόχρονα εντελώς αθώο. Αυτή ακριβώς η αθωότητα είναι που αφοπλίζει: μας μεταφέρει σε ένα κόσμο όπου ίσως έχουμε ζήσει κάποτε, είναι ιδανικός και ταυτόχρονα υπαρκτός. Η ερωτική προσέγγιση των δύο κοριτσιών, της Βιόλα ως Σεζάριο και της Ολίβια, λαμβάνει χώρα κάτω από τα βλέμματα των δύο αγοριών: σκηνή σχεδόν λυκειακή. Αφελής, με χιούμορ, αδιακρισία, κι όμως τόσο, μα τόσο αθώα…
Αυτή η αθωότητα χαρακτηρίσει και τις ερμηνείες των ηθοποιών. Κι αυτό το διφορούμενο, το ανδρόγυνο, λειτουργεί τόσο υπαινικτικά και γοητευτικά… Θυμήθηκα τη Ναν Γκόλντινγκ που έλεγε πως της αρέσουν τα πλάσματα που, μέχρι να τους βγάλει τα ρούχα, δεν είναι σίγουρη αν είναι αγόρια ή κορίτσια.
Κι ένα ακόμα μαγικό στοιχείο του θεάτρου που μου θύμισε η παράσταση του Βαλαή: η ικανότητά του να δημιουργεί αυτομάτως αλήθειες εξ αποκαλύψεως. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως οι στίχοι του συγκεκριμένου τραγουδιού –δεν θα «καρφώσω» ποιου!- είναι σχεδόν σαιξπηρικοί, και όμως είναι! Και το έχω ακούσει χιλιάδες φορές…
Το παιχνίδι του τέλους, όπως και η τελευταία φράση, είναι τόσο όμορφα που δεν θα ήθελα να σας χαλάσω τη μαγεία της ανακάλυψης μιλώντας γι αυτά πιο αναλυτικά. Γενικά, με κάθε φράση που γράφω προσπαθώ να μην αποκαλύψω πολλά από μια παράσταση που οφείλει πολλά στα μυστικά της.
Ο Ρωμανός Καλοκύρης, η Μαρία Κοραχάη, ο Στράτος Νταλαμάγκος και η Χριστιάνα Ματέλσκα Τόκα. Είναι απλά ιδανικοί για αυτό που ζητούσε η παράσταση. Η καθαρότητα κι η ευθύτητά τους χαράζουν και διαμάντι. Η Ελένη Στρούλια δημιούργησε το ιδανικό σκηνικό περιβάλλον για να ακουστούν αυτά τα λόγια, και τα κοστούμια που ταιριάζουν στην περίσταση. Ο Τάσος Παλαιορούτας κατέχει τη γνώση του να φωτίζει με τα απολύτως απαραίτητα, και να δημιουργεί χώρους και ατμόσφαιρες χωρίς σχεδόν να κάνει αισθητή την παρουσία του: τι καλύτερο; Όσο για τη μουσική επιμέλεια των Βαλαή και Voltnoi Brege, χαϊδεύει μνήμες, εμπειρίες και φαντασιώσεις που αφορούν πάνω από μια γενιά, δημιουργώντας δραματουργία.
Δείτε το «I AM FALLING IN LOVE». Δεν ξέρω αν θα συγκινηθείτε ή θα δακρύσετε όπως εγώ. Δεν ξέρω αν θα ταυτιστείτε με το ακρόαμα, με τα βινύλια, με τα κομμάτια. Ξέρω όμως πως, ό,τι κι αν σας συμβεί, θα βγείτε από την αίθουσα καλύτεροι άνθρωποι.