Με το Θοδωρή Ζευκιλή υπήρξαμε συνοδοιπόροι σε έναν απ΄τους πιο ευτυχισμένους, αλλά και πιο αδικοχαμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς των Αθηνών, τον προώρως δολοφονηθέντα AIR FM. Από εκείνα τα (μάλλον παλιά) χρόνια είχε ξεκινήσει το παρόν πρότζεκτ, ενώ παράλληλα συμμετείχε ως μουσικός σε πασίγνωστα κι επιτυχημένα συγκροτήματα, (Marietta Fafouti, Tango With Lions). Ακόμα κι αν η πολύχρονη φιλία εμποδίζει την απόλυτη αντικειμενικότητα, είμαι σίγουρος πως οι Bourgeois Bohème θα είναι απολύτως απολαυστικοί κι απρόβλεπτοι, όπως υπήρξε κι αυτή η συνομιλία, που με τα δόντια διατήρησε μια επίφαση σοβαρότητας κι απέφυγε να εξωκείλει σε επικίνδυνες ατραπούς. Απολαύστε υπεύθυνα!
Πόσα χρόνια υπάρχει το συγκρότημα; Υπάρχει εδώ και χρόνια. Έχω φτιάξει έναν ορισμό γι αυτό: ο χώρος όπου υπάρχει το συγκρότημα λέγεται No Band’s Land! Αυτό αποτελείται από πρότζεκτς, συγκροτήματα, πράγματα τα οποία σκέφτεσαι, υπάρχουν στο κεφάλι σου… αλλά μόνο στο κεφάλι σου! Πουθενά αλλού!
Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εγώ θυμάμαι το γκρουπ να κάνει πρόβα πριν από δέκα χρόνια! Μπορεί και δώδεκα! Υπήρξαν απόπειρες να συμβεί κάτι, οι οποίες όμως δεν τελεσφόρησαν. Δεν πήγαινε το πράγμα, και το κόβαμε.
Τι άλλαξε τώρα; Συγκεντρώθηκε υλικό. Είδα ότι υπάρχουν δώδεκα-δεκατρία κομμάτια τα οποία θα μπορούσαν να βγουν. Και το βασικότερο: αισθάνθηκα ότι πέρασα τα πενήντα, οπότε έπρεπε να το κάνω! (Γέλια). Αυτό ήταν…
Θέμα ηλικίας ήταν δηλαδή; Ήταν ένα ορόσημο. Ο καθένας βάσει ορόσημα στο δρόμο του. Ήταν μια πύλη, στο μυαλό σου περνάς σε κάτι άλλο. Οπότε ήταν μια ωραία στιγμή για να γίνει αυτό.
Η σύνθεση είναι η αρχική; Όχι, είναι ό,τι νάναι! Δεν υπήρξε ποτέ συγκεκριμένη σύνθεση. Ήταν φίλοι με τους οποίους βρισκόμασταν και συμπλήρωναν τις ιδέες που είχα μέσα στο στούντιο. Κάθε φορά ήταν άνθρωποι που εκείνη την περίοδο συνεργαζόμασταν ή τους θεωρούσα κοντινούς μου. Στην επόμενη φάση μπορεί να αλλάζανε. Κάπως έτσι είναι στημένο όλο το πρότζεκτ. Γι αυτό κι έχει και μια ασυναρτησία μέσα του.
Το όνομα από πού προήλθε; Το δελτίο τύπου λέει τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι προέρχεται από κάτι που είπε ο άντρας της αδελφής μου, ο οποίος είναι γάλλος, όταν είχαμε βγει σε ένα ρεστοράν στη Σκουφά, κάπως μοδάτο, αλλά όχι ιδιαίτερα καλό. Ρωτάω λοιπόν τον Stéphane πώς του φαίνεται. Και μου λέει: είναι bobo! Τι σημαίνει bobo; τον ρωτάω. Δεν ήξερα! Και μου εξηγεί πώς χρησιμοποιούν οι γάλλοι την έκφραση Bourgeois Bohème, απαξιωτικά, για κάτι που το θεωρούν δήθεν. Εμένα αυτό μου θύμισε αυτό που οι θεσσαλονικιοί λένε ντεμέκ! Μου φάνηκε ενδιαφέρον…
Δεν σε πτόησε το γεγονός πως το όνομα του γκρουπ συνδέεται με κάτι απαξιωτικό. Ε όχι βέβαια! (Γέλια) γιατί για μένα υπάρχει ένα πίσω κείμενο, που αποτελεί μια ειρωνεία απέναντι σε κάθε βεβαιότητα. Οι βεβαιότητες δημιουργούνται μέσα από την καθημερινή μας ζωή, κι εμπεριέχουν ταυτόχρονα κι από αυτό που κατακρίνουμε. Άρα όλοι μας είμαστε ντεμέκ, δήθεν, κάθε στιγμή της ζωής μας. μπορεί την μια μέρα να φαινόμαστε μάγκες και ωραίοι, και την επόμενη μέρα να αποδειχτούμε εκτεθειμένοι απέναντι σε αυτά που πιστεύουμε κι θα θέλαμε να είμαστε. Ακριβώς αυτός είναι κι ο ορισμός του bobo , του Bourgeois Bohème. Ο ίδιος σου ο εαυτός σε εκθέτει ανά πάσα στιγμή. Αυτό, βέβαια, έχει σχέση και με τη μουσική. Σου αρέσει και σε καθορίζει ένα μουσικό είδος, αλλά την ίδια στιγμή γουστάρεις να ακούς την Ariana Grande να σου τραγουδάει. Τα πάντα είναι ανοιχτά όταν φτιάχνεις μουσική.
Εσύ έχεις εμπλοκή με τον ήχο με πολλές ιδιότητες: μέλος άλλων συγκροτημάτων, ηχολήπτης, παραγωγός… Για να τα χαρτογραφήσουμε κάπως. Η ιστορία ξεκίνησα όταν, ως φοιτητής του Μαθηματικού το ’90 στη Θεσσαλονίκη, κατάλαβα πως αυτό που σπουδάζω δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω και, βρίσκοντας ένα παράθυρο, έκανα ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο στη μουσική τεχνολογία: προγραμματισμός, στήσιμο software κλπ, σε σχέση με τον ήχο και τη μουσική. Έτσι άφησα πίσω μου την αυστηρή έννοια του μαθηματικού. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, ξεκίνησα να έχω σχέση με στούντιο ηχογραφήσεων και προσπάθησα να βρω εκεί το δρόμο μου. Και όντως έτσι έγινε. Ξεκίνησα, γνώρισα ανθρώπους, φτιάξαμε το δικό μας στούντιο, κι αναλάβαμε παραγωγές αγγλόφωνων κυρίως συγκροτημάτων pop, rock, indie κλπ. Μετά ξεκίνησα να παίζω σε κάποια συγκροτήματα που απέκτησαν δημοτικότητα: Marietta Fafouti, Tango With Lions… Έκανα παραγωγή στους δύο πρώτους δίσκους των Planet of Zeus… Το δεύτερο μάλιστα ήταν το σημαντικότερο, η τομή που τους έκανε, από το να γίνουν μια stoner μπάντα, να αποκτήσουν έναν ήχο που μπορούσε να έχει μεγαλύτερη αποδοχή. Έτσι πορεύτηκα στο χώρο.
Θυμάμαι επίσης τη συνενοχή σου ως ηχολήπτης και σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό… Βέβαια, τον AIR FM! Τώρα τι στα λέω αυτά, αφού τα ξέρεις…
Ελπίζω πως δεν θα τη διαβάσω μόνο εγώ αυτή τη συνέντευξη! ΟΚ! Ήταν ο σταθμός του Δήμου Αθηναίων που δημιουργήθηκε για την Ολυμπιάδα το 2004, και τελικά εξελίχτηκε στο σταθμό των ξενόγλωσσων κατοίκων της Αθήνας, πριν να καταλήξει σε ένα άδοξο τέλος. Ήταν όμως μια πολύ ωραία ραδιοφωνική εμπειρία, ειδικά ως προς τους ανθρώπους τους οποίους γνώρισα εκεί. Ένας από αυτούς ήσουνα κι εσύ!
Ναι, κάτι θυμάμαι! Τώρα πλέον οι Bourgeois Bohème θα έχουν συνέχεια, παράλληλα με τα άλλα πρότζεκτ όπου συμμετέχεις; Ελπίζω πως ναι. Ως πρότζεκτ σίγουρα θα συνεχίσουν, θα κυκλοφορήσουν κι άλλα πράγματα. Και θα είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που ακούμε σε αυτό το πρώτο άλμπουμ – γιατί υπάρχουν στο μυαλό μου πράγματα που θα ήθελα να κάνω – αλλά θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν κάτω από το ίδιο όνομα. Άλλωστε από την αρχή έτσι ήταν το παιχνίδι. Τώρα αν θα συνεχίσει να υφίσταται η live εκδοχή αυτού του γκρουπ, θα εξαρτηθεί από πολλά, δεν το ξέρω ακόμα.
Αυτή την περίοδο θα εμφανίζεστε; Ναι, θα κάνουμε μερικά live. Κι όχι με την έννοια της προώθησης του άλμπουμ, όσο του ότι μέσα από αυτή τη δουλειά έχω συνδεθεί με κάποιους ανθρώπους, κι είναι κρίμα αυτό το πράγμα να παιχτεί μια φορά και να χαθεί.
Πρακτικά μιλώντας, τι σημαίνει να έχει κανείς ένα συγκρότημα, να κυκλοφορεί δίσκους και να κάνει live; Υποθέτω, τρελά λεφτά, απίστευτη αποδοχή, έξαλλα πλήθη και γυναίκες, sex, drugs, rock’n’roll… Όλα όσα είπες τα πέτυχες! Βασικά, δεν έβρισκα γκόμενα και είπα να κάνω γκρουπ! (Γέλια). Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το πράγμα το κάνεις και το πληρώνεις. Εγώ είχα την άνεση, λόγω του στούντιο που έχω, να το κάνω με δικό μου εξοπλισμό. Όσοι όμως δεν έχουν, αυτό σημαίνει πως θα έρθουν σε μένα, για παράδειγμα, θα πληρώσουν, μετά θα πληρώσουν κάποιον να τους κάνει promotion για να μάθει κάποιος κόσμος ότι υπάρχουν – χωρίς αυτό πραγματικά δεν υπάρχεις! Γιατί υπάρχει μια παρεξήγηση, πως αν κάνεις έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο και είσαι έρμαιο των ΜΜΕ – καμία σχέση! Μετά, έχουν έξοδα κι οι συναυλίες, η παραγωγή… Όλα αυτά προέρχονται από ίδιους πόρους. Εταιρίες δεν υπάρχουν, η δισκογραφία είναι τελειωμένη… Γενικά είναι μια πολύ καλή περίοδος για να πεις πως είσαι καλλιτέχνης!
Και τώρα η ερώτηση των 100.000 δολαρίων: τελικώς το internet τα εκδημοκράτισε τα πράγματα, ή τα ισοπέδωσε οριστικά; Α, καλά, εντάξει! Θα σου δώσω μια απάντηση: Ελλείψει κινήματος, τρώμε τις σάρκες μας! Αυτή είναι η ιστορία… Το internet σου δίνει το μέσο για να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλο. Αλλά από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος δεν έχεις δημιουργήσει ένα μουσικό κίνημα ώστε να συμβεί κάτι, το internet απλά ισοπεδώνει την πληροφορία. Αυτό ζούμε αυτή τη στιγμή. Έχουμε εκατοντάδες σχήματα, πολλές παραγωγές, κι από πίσω δεν υπάρχει τίποτα. Το μόνο που μπορείς να πεις ότι υπάρχει, είναι η hip hop σκηνή, και η metal, λόγω των υποστηρικτών, των believers που, ανεξάρτητα αν θα βγει στο facebook ή όχι, θα πάνε στη συναυλία, θα ακούσουνε το δίσκο, ξα είναι εκεί…
Να υποθέσω λοιπόν πως οι Bourgeois Bohème είναι ένα hip–hop metal συγκρότημα… Θα ήθελαν! (Γέλια). Είναι μια εντελώς προσωπική κατάθεση. Το μόνο που υπάρχει είναι η προσωπική αλήθεια των προσώπων που εμπλέκονται. Τίποτε άλλο.