Η Sun Ra Arkestra αποτελεί έναν από τους πιο παράξενους και γοητευτικούς μύθους της τζαζ. Είκοσι έξι χρόνια αφότου ο ιδρυτής της εγκατέλειψε τη γήινη διάσταση, ίσως για να επιστρέψει στον Κρόνο, τον τόπο καταγωγής του, ο μύθος παραμένει ζωντανός. Ο σημερινός της ηγέτης, Marshall Allen, λίγους μήνες αφού γιόρτασε τα 95α γενέθλιά του, θα την οδηγήσει ξανά κοντά μας αυτή τη Δευτέρα για μια βραδιά που και πάλι προβλέπεται μαγευτική. Όπως τίποτα σε σχέση με αυτό το σύνολο δεν είναι συμβατικό, προφανώς ούτε και μια συνέντευξη- αν θέλουμε να την πούμε έτσι – με τον Marshall Allen θα μπορούσε να είναι. Πάντως μεταφέρουμε εδώ τις σύντομες και ξεχωριστές απαντήσεις με τις οποίες τίμησε τα ερωτήματά μας, για να γλυκάνουμε την αναμονή όλων μας ως το βράδυ της Δευτέρας. Να είστε εκεί…
Πώς ήταν το τοπίο στη τζαζ στις αρχές της δεκαετίας του 50, όταν πρωτοδημιουργήθηκε η Arkestra; Φαντάζομαι πως ήδη παίζατε διαφορετικά από όλους τους άλλους… Η μουσική ήταν σε μεταβατική περίοδο τότε, υπήρχε η μουσική ανθρώπων όπως ο Charlie Parker με το bebop, αλλά κι οι Big Bands που έπαιζαν σουίνγκ ήταν επίσης πολύ συνηθισμένες. Εκείνη την εποχή προσπαθούσα να παίξω τη μουσική των big bands, όπως αυτή του Duke Ellington και του Count Basie. I liked to be in the section as in Sax section
Όταν η Arkestra μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1961, its members lived communally. I am trying to imagine what everyday life was like in this commune… Ο Sun Ra ήταν και πάλι στην avant garde, αν και υπήρχε ένα τέτοιο κίνημα στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή. Κι εγώ ήμουν ακόμα στο section μιας μπάντας στην πραγματικότητα, ήταν έτσι όπως κάνουμε και ώρα στη Φιλαδέλφεια όπου βρισκόμαστε: κάνουμε πρόβες, προετοιμάζουμε τα κομμάτια και προετοιμάζουμε τη στρατηγική μας.
Μια από τις ελάχιστες φορές που επιλέξατε να παίξετε και να ηχογραφήσετε εκτός της Arkestra, ήταν με τον Paul Bley. Πώς έγινε εκείνη η επιλογή; Εκείνος με επέλεξε κι εγώ πήγα.
Ακόμα και σήμερα αυτό που κάνει η Arkestra συχνά ακούγεται avant garde. Προσπαθώ να φανταστώ τι αντιδράσεις προκάλεσε η μουσική της στα τέλη της δεκαετίας του 50, ή τις αρχές αυτής του 60s… Για όλους όσους δεν έπαιζαν avant-garde ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Ήταν ακριβώς όπως όταν πρωτοβγήκε το bebop: ο κόσμος χρειάστηκε χρόνο για να το συνηθίσει, όπως όταν αλλάζουν οι εποχές.
Ξέρω πως πρέπει να σας έχουν κάνει αυτή την ερώτηση ένα εκατομμύριο φορές, αλλά δεν μποώ να αντέξω τον πειρασμό: Όπως όλοι οι θαυμαστές του Sun Ra, θα ήθελα να ξέρω πώς ήταν όταν τον γνώριζες από κοντά. Ήταν σαν μια πατρική φιγούρα, ένας ηγέτης που μας πήγαινε σε μέρη όπου δεν θα μπορούσαμε να πάμε από μόνοι μας, διδάσκοντάς μας πειθαρχία και διαδικασίες που εμείς δεν είχαμε, και μας έδειχνε το μέλλον στη ζωή και τη μουσική.