Με έντονη την επιθυμία να πάρουμε κι εμείς μια κάποια μυρωδιά από το περίφημο πάρτι της Βουλιαγμένης, που σημάδεψε το καλοκαίρι του 1983 κι έμελλε να μείνει ιστορικό, κατηφορίσαμε στην πλαζ την περασμένη Παρασκευή. Την πρώτη – για το φετινό καλοκαίρι – τόσο ζεστή ημέρα, βάλαμε αέρινα φορέματα και μαγιό, πήραμε χρωματιστά φουλάρια και εξορμήσαμε προς τον όμορφο κόλπο, σε ένα ανοιχτό κάλεσμα για την επίσημη μετονομασία της πλαζ του δήμου σε ακτή «Λουκιανός Κηλαηδόνης».
Πίσω στο τότε, ο αγαπητός τραγουδοποιός, που είχε μόλις κλείσει τα 40, αφουγκράστηκε, καθώς φάνηκε, όσο κανένας άλλος, την ανάγκη του κόσμου να ξεσκάσει με κάτι αλλιώτικο, τη δίψα της νεολαίας να διασκεδάσει σε έναν φυσικό χώρο. Έγινε, έτσι, ο πρώτος καλλιτέχνης που, όχι μόνο οραματίστηκε, αλλά κατάφερε κι έκανε μια συναυλία, κατά κυριολεξία, μέσα στο υγρό στοιχείο, αφού για εκείνο το full moon beach party, είχε στηθεί εξέδρα πάνω στη θάλασσα. Αν και μια πρώτη εκτίμηση, ήθελε 4 με 5 χιλιάδες κόσμου να δίνουν το «παρών», το πρωτόγνωρο, για την εποχή, πάρτι συγκέντρωσε πάνω από 80.000 ανθρώπους απ’ όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής.
Στην προετοιμασία της βραδιάς εκείνης, ο Λουκιανός δήλωνε: «Πάντα για τα πάρτι μου έψαχνα το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας ή το απέραντο γρασίδι αυτών των κήπων, πάντα ήθελα να φαίνονται όλα χαλαρά και απρόβλεπτα για να αισθάνονται όλοι σαν το σπίτι τους, όση δουλειά κι αν κρυβόταν από πίσω, πάντα με κρατούσε στην αγκαλιά της η Αθήνα μας, οπότε νοιώθω πολύ οικεία σε αυτό τον υπέροχο χώρο και ελπίζω να σημάνει το ίδιο και για σας». Την επομένη του πάρτι, που η παραλιακή έμοιαζε με ατελείωτο πάρκινγκ, ο ίδιος υποσχόταν με χιούμορ, να διοργανώσει το επόμενο στον κάμπο της Θεσσαλίας! Μαζί του επί σκηνής ήταν οι Διονύσης Σαββόπουλος, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Γιώργος Νταλάρας, Αφροδίτη Μάνου και Μαντώ, πολλοί απο αυτούς αποβιβαζόμενοι με ταχύπλοα στην πλωτή εξέδρα.
Την περασμένη Παρασκευή, 35 χρόνια μετά, η νύχτα δεν είχε πανσέληνο, οι παρευρισκόμενοι δεν άγγιξαν καν τους χίλιους, ωστόσο, η εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν η Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου μαζί με τον Δήμο Βούλας, Βάρης, Βουλιαγμένης, είχε πολύ όμορφες στιγμές, είχε χαρά, είχε συγκίνηση και νοσταλγία. Εκεί λίγο πριν τις 22.00, οι διοργανωτές μάς καλωσόρισαν στη φιλόξενη πλαζ με λίγα λόγια για τον αξέχαστο δημιουργό.
«Από μικρός αγαπούσε αυτή την παραλία ο Λουκιανός, έπαιρνε το λεωφορείο από την Κυψέλη που μεγάλωσε και κατέβαινε μέχρι εδώ, άραζε και κοιμόταν στους αμμόλοφους. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά η βραδιά αυτή, για εμένα και την οικογένειά μου. Ο Λουκιανός ανήκει σε όλους. Να τον αγαπάτε! Και πού ξέρετε; Μπορεί, απόψε, να τον δούμε να περνάει απέξω με τη σεβρολέτα του και το κορίτσι του, όπως με έλεγε», είπε η Άννα Βαγενά.
Προς τιμήν του τραγούδησαν τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια, οι Δώρος Δημοσθένους, Μαρία Κηλαηδόνη και Φοίβος Δεληβοριάς. Ερμηνείες με τρυφερότητα, με ζεστασιά, αλλά και με μπρίο και ζωντάνια όπου χρειαζόταν. Μεταξύ αυτών, οι καλλιτέχνες μοιράστηκαν μαζί μας κάποιες πιο προσωπικές τους ιστορίες, με αναφορές, φυσικά, στον μεγάλο συνθέτη, ενώ μέσω βιντεοπροβολών, είδαμε στιγμές από το θρυλικό πάρτι. Ωραία έκπληξη από πλευράς μπάντας, ήταν ο Χρήστος Παπαδόπουλος, που έπαιξε κλαρινέτο, σφύριξε και αφιέρωσε ένα δικό του τραγούδι «Σε ευχαριστώ Λουκιανέ για τα καλύτερά μας χρόνια».
«Εγώ σήμερα παίρνω το αίμα μου πίσω, διότι, οι γονείς μου, που είναι οι κλασικοί γονείς του ’’δεν τα προλάβατε εσείς αυτά’’, όλα τα φοβερά που συνέβαιναν στην εποχή τους, 1-1-4, Πολυτεχνείο κλπ, μας μεγάλωσαν με το ’’καλά, εσείς, δεν προλάβατε Beatles, Χατζιδάκι’’, ε, λοιπόν, θα μπορούσα να έχω έρθει στο πάρτι τότε, ήμουν 10 χρονών, αλλά προτίμησαν να βάλουν τα μαγιό και να έρθουν μόνοι τους. Γύρισαν, μάλιστα, το επόμενο πρωί, με είχαν αφήσει με την αδερφή μου στη γιαγιά μου, και μας είπαν Καλά, ε, χάσατε!», είπε ο Φοίβος Δεληβοριάς.
Από τη βραδιά δυστυχώς, εκτός από τον ίδιο τον «Καουμπόι», έλειψε ο χορός (πλην κάποιων παιδιών που στροβιλίζονταν στο γκαζόν), έλειψε ο αυθορμητισμός από το κοινό (που είχε βολευτεί σε καρέκλες και ξαπλώστρες), έλειψαν η γλυκιά μέθη και οι βουτιές στη θάλασσα υπό τον έναστρο αττικό ουρανό.
Και, ποιος μπορεί να πει πότε θά ‘χουμε ξανά την ευκαιρία;
Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη,
είναι η νύχτα ζεστή…