Με αφορμή τις εμφανίσεις του Βασίλη Ρακόπουλου στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών με δύο κλασικά του έργα, ο Ιλάν θυμάται…
Ήταν μια μέρα με λιακάδα όταν είδα στα σκαλιά της Σχολής Καλών Τεχνών έναν νεαρό να παίζει ωραία κιθάρα, ακουστική. Ήρθε μαζί μας στο φοιτητικό μας συγκρότημα, την «Machine Band» με τους Γιάννη Τίκωφ, Βαγγέλη Κονταρίνη, Κώστα Τζίφα. Ήμασταν όλοι μας τότε μελλοντικοί μηχανικοί του ΕΜΠ. Βρίσκουμε και έναν καλό πιανίστα από την Πάτρα με καλές κλασικές σπουδές, τον συμφοιτητή μας Τρύφωνα Σαράντη. Μετά ήρθε κι ο κολλητός του Βασίλη, ο Αχιλλέας Περσίδης που έπαιζε σπουδαία κιθάρα flamenco, λαούτο και blues φυσαρμόνικα. Παίζαμε σε χορούς, support group στις συναυλίες των Socrates στα Κυριακάτικα μουσικά πρωινά στα σινεμά και στα μεγάλα πάρτι των σχολών. Έχουμε παίξει την ίδια νύχτα, στην ίδια σκηνή, με τους Socrates, τον Νταλάρα, τον Μπιθικώτση, τον Πινέλι, τη Μαρίνα. Κι εγώ σήμερα είμαι χαρούμενος που σας μιλώ για τον αιώνιο φίλο μου Βασίλη Ρακόπουλο.
«Προσεγγίζει με μια σύγχρονη ματιά τα μελωδικά και ρυθμικά ιδιώματα των Κυκλάδων και της ευρύτερης Μεσογείου, ενώ προτείνει σύγχρονες εκδοχές ανάπτυξής τους δίνοντας γόνιμο έδαφος σε φωτεινούς αυτοσχεδιασμούς. Ο επί σκηνής διάλογος με τους συνεργάτες του, ανοικτός σε επίπεδο αισθητικής συνύπαρξης, στόχο έχει τη γνήσια μουσική επικοινωνία με το κοινό».Αυτά έγραψαν άλλοι για τον συνθέτη της «Ρωξάνης» του 1993, της πρώτης δισκογραφικής καταγραφής των συνθέσεων του μετά από μια μακριά περίοδο σπουδών και άλλων συνεργασιών, του «Χορού των Πυρσών» του 2001 που σε «ταξιδεύει από τα τείχη της Βασιλεύουσας και τον Βόσπορο, ως τα υψίπεδα του Αφγανιστάν και πάλι πίσω, ένα πρωινό, σ’ ένα Κυκλαδίτικο ακρογιάλι», του «Ammon» του 2005, του συνεργάτη πολλών σπουδαίων μουσικών της διεθνούς World Jazz σκηνής, τον φίλο και αιώνιο συνεργάτη της Αρλέτας, τον πάντα δραστήριο δάσκαλο και δημιουργικό μουσικό Βασίλη Ρακόπουλο.
Στον πρόσφατο Live δίσκο του Vasilis Rakopoulos Quintet, ”ακούγονται” οι επιρροές του από πολλά είδη μουσικής: Παραδοσιακά μοτίβα της ελληνικής μουσικής στνυπάρχουν και συνδιαλέγονται με το αραβικό στοιχείο αλλά και το τούρκικο στοιχείο, το δυτικό, την τζαζ. Η ιδέα του Aegean Jazz Project γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 2010 στον απόηχο των συναυλιών της συνεργασίας – στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Goethe – με έναν από τους πιο χαρισματικούς και εύστροφους δημιουργούς της εποχής μας, του τρομπετίστα της Τέχνης του Αυτοσχεδιασμού Markus Stockhausen, υιού του μεγάλου συνθέτη της μεταπολεμικής αβάν-γκαρντ Karlheinz Stockhausen, με τον κιθαρίστα και συνθέτη Βασίλη Ρακόπουλο. Πήρε σάρκα και οστά ηχογραφημένη ενώπιον κοινού το καλοκαίρι του 2017 από ένα κουιντέτο σπουδαίων μουσικών.Δύο καλοκαιρινά βράδια σε μια αυλή με εξαιρετική ηχητική, με την Aegean Jazz τους να απογειώνεται από της Σύρας τα στενά, προς μακρινά τοπία εξωτικά: Ανατολία, Αζερμπαϊτζάν, Αφγανιστάν. Στα χνάρια του Μέγα Αλέξανδρου του κατακτητή. Ο Χάρης Λαμπράκης στο ney, ο Μάξιμος Δράκος στα πλήκτρα, ο Ντίνος Μάνος με το μεγάλο ακουστικό του μπάσο κι ο δημιουργικός Βασίλης Ποδαράς στα τύμπανα, μάγεψαν τις μελωδίες τις κιθάρες και τις φωνές του leader Βασίλη Ρακόπουλου. Έργο της συνεργασίας, της δημιουργικής αυθεντίας τους. Και τα πουλιά στο δέντρο της αυλής δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να κελαηδούν.