Ο Τάκης Σπυριδάκης δεν είναι πια μαζί μας. Και τώρα αρχίζει όλο αυτό που ακολουθεί μια σημαντική απώλεια: αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναμνήσεις, αποχαιρετισμοί. Αυτά που όλοι μας χρησιμοποιούμε προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε αυτό που μπροστά του αναπότρεπτα υποκλινόμαστε: την οριστική απώλεια. Των άλλων αρχικά, και στο βάθος τη δική μας.

Τις πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του, τις σπουδές και την εργογραφία του, τις συνεντεύξεις του, θα τις βρείτε παντού – ειδικά σήμερα – και αξίζει τον κόπο πραγματικά να ανατρέξετε σε όλα αυτά, ειδικά στις τελευταίες. Ας τιμήσουμε όμως τη μνήμη του με τρόπο πιο ουσιαστικό: Το αγαπημένο παιδί του Τάκη, και το πιο αδικημένο, ήταν Ο Κήπος του Θεού. Ήταν επίσης ένα από τα χαμένα αριστουργήματα του νέου ελληνικού κινηματογράφου – κι αυτό δεν το λέμε τώρα που ο δημιουργός της ταινίας δεν είναι πια μαζί μας: όσοι είχαμε τη χαρά να τον γνωρίζουμε και το είχαμε δει σε κάποια από τις ελάχιστες τα τελευταία χρόνια προβολές του, προλάβαμε ευτυχώς να το πούμε και στον ίδιο. Ο Τάκης Σπυριδάκης δεν πρόλαβε να δει το φιλμ να προβάλλεται σε μια αποκατεστημένη κόπια, που να το φέρει σε επαφή με τις νεώτερες γενιές, αλλά και να αποδίδει την απαράμιλλη εικαστική του ομορφιά. Έστω και τώρα, που δεν θα τον έχουμε πια μαζί μας στη νέα αυτή πρεμιέρα, ας πάρουμε την πρωτοβουλία να απαιτήσουμε την αποκατάστασή του. Όσοι τον αγαπήσαμε από μακριά ή από πιο κοντά, ας συσπειρωθούμε να δικαιώσουμε αυτή την επιθυμία του – σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν αυτονόητο. Είναι δουλειά της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, του (ακόμη ακέφαλου) Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, κυρίως του Υπουργείου Πολιτισμού – κάτι τέτοια είναι κι ο λόγος που υπάρχει. Ήταν, μέχρι τέλους, το παράπονο ενός από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που πέρασαν από αυτό το χώρο: του σκηνοθέτη του Τάκη Σπυριδάκη.

Αντίο φίλε. Ας θεωρηθεί πως σε αποχαιρετούμε με αυτή τη δέσμευση: ο Κήπος του Θεού θα γνωρίσει τη δικαίωση που του αξίζει.