«Hello greek people, are you wet? I’m not! …Yet!». Με αυτόν το σαρκασμό ξεκίνησε τη συναυλία του στην Πλατεία Νερού, στις 00.04 ακριβώς, ο άκρως ερωτικός Αυστραλός rocker που αγαπιέται βαθιά από το ελληνικό κοινό. Για κάτι λιγότερο από δύο ώρες, έντονα εκφραστικός και συναισθηματικά παρών επί σκηνής, ο Nick Cave είναι αυτός που σε κάνει κάθε φορά να υποκλίνεσαι στο μεγαλείο του, όποιες κι αν είναι οι μουσικές σου καταβολές ή τα σημερινά ακούσματα. Σε ένα λάιβ όπου το setlist, το ποια τραγούδια είπε, δηλαδή, και ποια άφησε απέξω, είναι το τελευταίο που μετράει, μπροστά στην έκσταση που δοκιμάζει ο θεατής-ακροατής ενός τόσο πολυσχιδούς καλλιτέχνη.
Η μισάωρη δυνατή μπόρα που ξέσπασε εκεί γύρω στις 21.00 – στην αναμονή των Editors – δε φάνηκε αρκετή για να χαλάσει τη διάθεση όλων ημών που τρέχαμε – γελώντας δυνατά οι περισσότεροι – να χωθούμε σε κάποιο από τα ελάχιστα υπόστεγα (…ή τέντες ή ομπρέλες χορηγών ή θάμνους) της Πλατείας Νερού που δικαίωσε μεγαλοπρεπώς το όνομά της, Ιούνιο μήνα. «Τhe black rain came down, water water everywhere», που λέει κι ο στίχος. Και κάπως έτσι το πάθημα όντως έγινε μάθημα, έμαθα πόσες ώρες απαιτούνται προκειμένου να στεγνώσει πάνω μου ένα τζιν παντελόνι, πώς είναι να οδηγείς στην Ποσειδώνος με το καλοριφέρ στο φουλ, πώς είναι να λέγεται μεταξύ αγνώστων το «είμαι πιο μούσκεμα από ποτέ» χωρίς κανένα σεξουαλικό υποννοούμενο. Όσο αψήφιστα κι αν πήραμε τα μετεωρολογικά δελτία …ή το ενδεχόμενο πνευμονίας, σημασία έχει ότι κάτι χιλιάδες άνθρωποι, βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο, ήταν αποφασισμένοι να περιμένουν no matter what. Και πράγματι, περιμέναμε. Περιμέναμε 45 λεπτά περίπου μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή, παρακολουθώντας ένα σωρό ανθρώπους να τσεκάρουν ηχεία, φώτα, μηχανήματα. Περιμέναμε με αγωνία για μια ανακοίνωση που ήρθε πολύ αργότερα, από πλευράς παραγωγής, ότι το φεστιβάλ θα συνεχιστεί κανονικά. Οι Editors ζέσταναν την ατμόσφαιρα, κι αφού ευχαρίστησαν πολλάκις στα ελληνικά για την υπομονή και το χειροκρότημα, έδωσαν το stage για την ωριαία προεργασία της υποδοχής των Nick Cave and The Bad Seeds. Ο ουρανός ξαστέρωσε και η συναυλία (ευτυχώς) μας αποζημίωσε.
Μέσα από τα αυτιά αλλά και τα μάτια μας ο Cave μπήκε στις ψυχές μας, θαρρείς σα χάδι σε ένστικτα πρωτόγονα, μάς βύθισε σε τρίσβαθα σκοτάδια προτού μάς προσφέρει το Φως. Ένα φως εκτυφλωτικό, αιώνιο, πηγή κάθε αλήθειας, όπως ο ήλιος που αντικρίζει ο άνθρωπος βγαίνοντας από τη Σπηλιά του Πλάτωνα. Έτσι, ακριβώς, ο Νίκος ο Σπηλιάς, απόκοσμα μεγαλειώδης, έμοιαζε να ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας το Σάββατο το βράδυ, κάθε άλλο παρά γήινος, κι όμως διαρκώς σε επικοινωνία με το κοινό. Τρομερά δοτικός από την πρώτη κιόλας στιγμή που εμφανίστηκε, σε ένα ατέρμονο όργωμα της σκηνής, αεικίνητος, σκυμμένος ως επί το πλείστον προς τον κόσμο ή ξεπηδώντας ξαφνικά στο διάδρομο ανάμεσά μας. Καλώ όλους εκείνους που τον περίμεναν καρτερικά (και παρά τη βροχή) μπροστά στη σκηνή να μάς μεταφέρουν την αίσθηση που τους άφησε το άγγιγμά του. Ρουφούσε το θαυμασμό ή τη λατρεία και μας το επέστρεφε σε ακόμη μεγαλύτερη ενέργεια, πιο ηλεκτρική, πιο σαγηνευτική. Χαρισματικός όσο και σκοτεινός τραγουδοποιός και περφόρμερ, ο θεατρικός κύριος Cave σε απόλυτη σύμπνοια με τους δεξιοτέχνες Seeds, αποθεώθηκε και όχι άδικα. Το ίδρωσε, φυσικά, το κοστούμι του, αλλά δεν το αποχωρίστηκε στιγμή. Προς το τελευταίο ημίωρο της συναυλίας, μάλιστα, δεν δίστασε να μας ενημερώσει σαρκαστικά από μικροφώνου «I broke my shoes. I don’t know how this can happen, but I broke them. Can I have another pair? Just so you know, I wear No 10», προτού συνεχίσει να ερμηνεύει Jubilee Street και Weeping Song, εξίσου σαρωτικός. Do you love me, Red Right Hand, Magneto, Tupelo, Loverman τα – μεταξύ άλλων – τραγούδια που μας ξεσήκωσαν μετά την καταιγίδα, μας ταξίδεψαν, μας δάκρυσαν, μας ψήλωσαν λίγους πόντους. Πολλές οι δυνατές στιγμές της βραδιάς, ίσως να ξεχωρίζει με μικρό προβάδισμα εκείνη όπου κάθισε στο πιάνο, πήρε μια πετσέτα να σκουπιστεί κι ύστερα, αφουγκραζόμενος την ανάγκη μας, ζήτησε να πούμε μαζί σαν προσευχή το Into my arms.
Αποχωρώντας, κουρασμένοι, μα και φανερά ενθουσιασμένοι, δεν μπορούσαμε παρά να κουβεντιάζουμε για την υπεροχή αυτού του εξηντάχρονου rocker, ο οποίος με έναν τρόπο ολόδικό του, μοναδικό, απαιτεί να μένουμε δυνατοί, με πίστη στη μουσική και στην αγάπη.
…But I believe in love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candles burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore
Into my arms, O Lord..
Άλλο που ακόμη δεν έχω στεγνώσει εντελώς και πέταξα τα άχρηστα πια σανδάλια μου. But I won’t be weeping long.
Φωτογραφίες: Άρης Ζιόβας