Και μόνο το όνομα του ποιητή, συγγραφέα και κριτικού Έντγκαρ Άλλαν Πόε, (1809-1849), είναι ταυτισμένο στη συνείδηση του αναγνώστη με σκηνικά φόνων, ψυχικά διαταραγμένους ήρωες, πρόωρους ενταφιασμούς και μυστηριώδεις γυναικείες φιγούρες οι οποίες επιστρέφουν από τον άλλο κόσμο.
Αυτές οι εικόνες δεν έλειψαν κι από την εμπνευσμένη multimedia παράσταση της Violet Louise (Λουίζας Κωστούλα) Παράξενες Ιστορίες. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η συγκεκριμένη σκηνική σύνθεση δεν επικεντρώνεται μόνο στο μυστηριώδες και το παράξενο που διέπουν τα κείμενα του Πόε και την αίσθηση του γοτθικού τρόμου, αλλά στρέφεται στο υπερφυσικό στοιχείο, που οδηγεί σε μια ατομική αναζήτηση, στο αέναο ταξίδι της ψυχής με τις φιλοσοφικές της ανησυχίες – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπεται σε σκοτεινή ατμόσφαιρα, φλερτάροντας πολλές φορές με το θρίλερ. Καθοριστική συνεισφορά στην επίτευξή της έχουν η οπτική και ηχητική δραματουργία, κι αυτές με την υπογραφή της σκηνοθέτιδας. Αμφότερες δημιουργούν μια σύνθεση, και κατακτώντας ολοκληρωτικά τις αισθήσεις των θεατών, γίνονται πρόσφορο περιβάλλον για τις δύο ερμηνείες, προσφέροντας παράλληλα μια πιο βιωματική εμπειρία θέασης.
Στο επίκεντρο – κυριολεκτικά και μεταφορικά – η Aγλαΐα Παππά, που μετά από ένα χρόνο απουσίας επιστρέφει δριμύτερη. Καθηλωμένη σε μια αναπηρική καρέκλα, είναι το υποκείμενο που πάνω του επιδρά όλος αυτός τεχνολογικός μηχανισμός και με κάθε τρόπο της εκμαιεύει προσωπικές επιστολές, ποιήματα και διηγήματα του Πόε. Η σκηνική της παρουσία, τα υποκριτικά της εργαλεία κι η απίστευτα εκπαιδευμένη φωνή της κεντρίζουν το ενδιαφέρον ακόμη κι από τις εντυπωσιακές προβολές βίντεο, υπενθυμίζοντάς μας την ουσία του θεάτρου: το κείμενο και τον ηθοποιό.
Στη σκηνή παρούσα κι η Λουίζα Κωστούλα, μοιάζει να κινεί τα νήματα σ’ ένα περίεργο εργαστήριο, που έχει στηθεί για την αναμόχλευση συναισθημάτων και μνήμης. Η ίδια λειτουργεί την εικαστική εγκατάσταση, που έχει στήσει, ερμηνεύει κείμενα, τραγουδά και έχει διαδραστική επικοινωνία, τόσο με τα τεχνολογικά μέσα, όσο και με τη σκηνική της συμπαίκτρια, Aγλαΐα Παππά.
Παρακολουθώντας την παράσταση, είχα την αίσθηση, πως όλα έδεσαν ιδανικά στο δεύτερο μέρος. Σαν να χρειαζόταν χρόνος για να ενταχθεί ο θεατής σ’ αυτό το διαφορετικό τεχνολογικό σύμπαν και να συνομιλήσει με την ποίηση. Ίσως επειδή προς το τέλος ακούστηκαν και οι πιο δομημένες ιστορίες του Πόε εκτός από τις αφηρημένες ιδέες και σκέψεις του.
Παρ’ όλα αυτά, το στοίχημα έχει σαφώς κερδηθεί κι η παράσταση αποτέλεσε ένα δυνατό ποδαρικό για τη θεματική ενότητα του Φεστιβάλ «Νέες γυναίκες δημιουργοί».
Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού