Διαβάζω και ζω έναν εφιάλτη. Δεν μπορεί να είναι για τη Νίκη μου αυτά που γράφουν. Που για τους γνωστούς μου ήταν «η φίλη μου η Νίκη» όπως εγώ για τους δικούς της ήμουν «ο φίλος της ο Γιώργος». Που την Παρασκευή το βράδυ πήγα και την είδα να παίζει, και μετά φάγαμε αναλύοντας την κάθε λεπτομέρεια. Το θέατρο ήταν τα πάντα για τη Νίκη, δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο. Η κάθε λεπτομέρεια μετρούσε. Δεν ήταν ψύξη λοιπόν οι πόνοι στην πλάτη και τον αυχένα, καρδούλα μου… Και ποιος να το σκεφτόταν, τριάντα τριών χρονών μωρό, πως θα ήταν κάτι άλλο; Τώρα συνειδητοποιώ πόσο μικρούλα ήσουν όταν γνωριστήκαμε, μόλις είκοσι…
Θα μπορούσα να μιλήσω για αυτά που χάσαμε όλοι μας. Γι αυτά που θα μας χάριζε ως καλλιτέχνης, πάντα ανήσυχη κι ευαίσθητη. Για τη φίλη που στερούμαι, εγώ κι όλοι οι άλλοι – ξέρω πως με όλους θα είχε την ίδια γενναιοδωρία και αφοσίωση που είχε και μαζί μου. Δεν θέλω όμως. Αυτά που δεν χάρηκε η ίδια μόνο σκέφτομαι: αυτά που ήθελε να παίξει, να ζήσει, να κάνει – και δεν πρόλαβε. Ρόλους, χαρές, τη ζωή, τον έρωτα. Ούτε εγώ πρόλαβα να της δείξω το Φεστιβάλ της Αβινιόν, που τόσο το ήθελε, ούτε να τη σκηνοθετήσω που μου ζητούσε (Κύριος οίδε γιατί), ούτε να τη γνωρίσω σε ανθρώπους που θα ήταν δώρο γι αυτούς να συνεργαστούν – πηγαίο κωμικό ταλέντο, όπως μόνο όσοι κουβαλούν μια θλίψη μπορούν να είναι, αλλά και πολύ, πολύ περισσότερα, σε λίγα πράγματα δεν θα τη φανταζόμουνα…
Νίκη μου δεν ξηγήθηκες καλά, ανάποδα τα φανταζόμουν τα πράγματα, πως εσύ θα ερχόταν η στιγμή κάποτε να με αποχαιρετήσεις. Όμως δεν πάει έτσι το πράγμα, το ξέρω. Κάποτε σε ένα βιβλίο όπου ο Βασίλης Βασιλικός μιλούσε για μια δική του απώλεια – Το Τελευταίο Αντίο ήταν; Δεν είμαι σίγουρος, ούτε αντέχω να το ψάξω τώρα – έλεγε: Θεέ, αν υπάρχεις είσαι άδικος. Είσαι πούστης. Λίγες φορές έχω νιώσει βαθύτερα τι εννοούσε. Πιο ποιητικά το λέει ο Σαίξπηρ στο Βασιλιά Ληρ: Μύγες μονάχα είμαστε για τους θεούς, μας σκοτώνουν για την πλάκα τους. Κι εσύ ήσουν βαθιά ποιητικό πλάσμα. Διάολε, είναι δυνατόν για σένα να λέω «ήσουν»; Αξιώθηκα τη φιλία σου, και είμαι ευγνώμων που το έζησα αυτό. Θα μου λείπεις κάθε μέρα. Τ΄άλλα σιωπή.