Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού
Το δίδυμο Καμαράτου – Κουτσολέλου επί σκηνής είναι αρχετυπικό: Βλαντιμίρ και Εστραγκόν, Χαμ και Κλοβ, Μερσιέ και Καμιέ – γιατί όχι Μπουβάρ και Πεκισέ. Όμως η συνθήκη είναι ακριβώς η αντίστροφη, καθώς ο Γκοντό έχει ήδη έρθει. Ποιος είναι; Είναι η μεγάλη ευκαιρία, η δικαίωση, η εκπλήρωση ενός μεγάλου απωθημένου: μια παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών! Και φυσικά, ως γνήσιοι μπεκετικοί ήρωες, οι δύο συνδημιουργοί της παράστασης αυτή τη μεγάλη ευκαιρία δεν θα την κάνουν… απολύτως τίποτα. Θα περιμένουν υπομονετικά, συχνά μετρώντας αντίστροφα, να περάσει ο χρόνος, ντυμένοι με ρούχα πρόβας – ούτε καν, με δυο φόρμες – περπατώντας διαρκώς κυκλικά, μακριά από το κέντρο της σκηνής, το μισό χρόνο έξω ακόμα κι από τη φωτισμένη της περιοχή, μιλώντας αδιάκοπα για τις ματαιώσεις, τις πίκρες, τις διαψεύσεις τους, φλυαρώντας άσκοπα, προσέχοντας να μην πατήσουν ένα στυλό πεσμένο στο πάτωμα σε κάποιο σημείο – «χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε παράσταση», επαναλαμβάνουν – κι όταν επιτέλους η απαραίτητη διάρκεια της παράστασης ολοκληρωθεί, θα αποχωρήσουν ανακουφισμένοι.
Εύκολο να παρασυρθεί ο θεατής από το πρώτο επίπεδο του θεάματος. Έτσι, ως άλλη ανυποψίαστη Χιονάτη, δαγκώνει το μήλο μαζί με το δηλητήριο. Πίσω από την επαναληπτικότητα όμως κρύβεται η ματαιότητα της ύπαρξης. Πίσω από το ανάλαφρο κωμικό κους-κους για πρόσωπα και πράγματα του ελληνικού θεάτρου, η βαθιά απελπισία των ανθρώπων που έχουν οδηγηθεί στη σκηνή, όπως πάντα λέει ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, οδηγούμενοι από το οντολογικό τους ζήτημα. Και πίσω από τον χαριτωμένο αυτοσαρκασμό του Κουτσολέλου, η πλέον αδυσώπητη θλίψη.
Η γνωριμία και η σκηνική συνύπαρξη της Βάσως Καμαράτου και του Κώστα Κουτσολέλου είναι πολύχρονη και ουσιαστική. Χωρίς αυτήν θα ήταν ακατόρθωτο να φτάσουν σε μια τέτοια επικοινωνία και συνενοχή, αλλά και σε μια τέτοια δραματουργική οικονομία. Αυτό που κάνουν, ανεξάρτητα από το κείμενό τους, ανεξάρτητα από την ίδια τους την επιθυμία, ενδεχομένως, είναι πάντοτε Μπέκετ. Ίσως να είναι η εκδίκηση από τον άλλο κόσμο του δαιμόνιου ιρλανδού για εκείνη την παράστασή τους πριν από χρόνια στο Μπαγκλαντές, όπου τον ανέβασαν χωρίς να χρησιμοποιήσουν ούτε μια του λέξη! Η προηγούμενη παράσταση που παρουσίασαν οι δυο τους στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, το έξοχο Lasciatemi Morire, διεκτραγωδούσε την καθημερινότητα ενός ζευγαριού στην Αθήνα, ήταν σαρδόνια κωμικό, και πηγαίνοντας προς το φινάλε σού πάγωνε το γέλιο στο στόμα, όπως το πετύχαιναν οι ουσιαστικότερες δουλειές των Forced Entertainment. Το ευκολότερο πράγμα για τους δυο τους θα ήταν να επαναλάβουν την τόσο επιτυχημένη συνταγή – δική τους είναι, άλλωστε, δεν θα την έκλεβαν από κανέναν- και να δρέψουν δάφνες κάνοντας ένα εύκολο και άκοπο sold out. Το μονοπάτι που διάλεξαν είναι απείρως πιο στρυφνό και δύσβατο, όμως τους οδηγεί πολύ-πολύ πιο μακριά.
Η παγίδα που έχουν στήσει στους θεατές τους είναι σατανική και πολυμήχανη. Ο απολύτως παραπλανητικός τίτλος Καλοκαιρινά Μπάνια, υποστηρίζεται και από τα, άσχετα και μηδέποτε χρησιμοποιούμενα, αντικείμενα που έχουν αφεθεί επί σκηνής, ξεχασμένα θα έλεγε κανείς, όπως το φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο – σωσίβιο. Όμως οι στήνουν απέναντι στους θεατές ένα ανελέητο κάτοπτρο που τους αντιγυρίζει τον ίδιο τους τον εαυτό: όποιος βρέθηκε στην αίθουσα παρασυρμένος από τις ευφυείς τρολιές του Κουτσολέλου στο facebook, θα γελάσει με τα αστειάκια περί Μαρμαρινού και Παπαληγούρα και θα μείνει εκεί. Ο βαριεστημένος και ρηχός θεατής θα το βρει ανιαρό και ανέμπνευστο. Ο πτωχός τω πνεύματι θα το βρει φτωχό και επαναλαμβανόμενο. Ο «ψαγμένος» συστηματικός θεατρόφιλος που δεν χάνει κανένα από τα must-see της σαιζόν, θα απορροφηθεί από τα inside jokes. Ο μυημένος στα δάκρυα, όπως θα έλεγε κι ο Σιοράν, θα διαιστανθεί την απόγνωση που υποβόσκει. Κι όποιος αφεθεί αληθινά στην απρόσμενη αυτή παράσταση, θα χαρεί μια από τις ουσιαστικότερες ως τώρα στιγμές του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, από δύο δημιουργούς που δεν διστάζουν να βυθομετρήσουν ανηλεώς τα ίδια τους τα έγκατα. Που είναι, τόσο εν γνώσει όσο και ερήμην τους, μπεκετικά πρόσωπα.
Περιττό να πούμε να μην το χάσετε…
Η παράσταση της Βάσως Καμαράτου και του Κώστα Κουτσολέλου Καλοκαιρινά Μπάνια, θα παίζεται στο Χώρο Ε της Πειραιώς 260 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών μέχρι και την Κυριακή 23/06/2019 στις 20:00.