Φωτογραφίες: Ελευθερία Άνθη
“Τώρα που ο άνεμος φυσά ένα τραγούδι που δεν λέει να τελειώσει…” (*)
Δέκα παρά τέταρτο νταν ξεκινάει το πρόγραμμα, μην αργήσεις. Φτάνω στις δέκα. Νταν.
Το κορίτσι κι οι μουσικοί είναι στη σκηνή και το μαγαζί γεμάτο. Στη διαδρομή για το τραπέζι μου προσπερνώ αγνώστους, χαιρετώ γνωστούς και φίλους, δεν είναι η πρώτη μου φορά εδώ. Η Μαρία επιστρέφει για έκτη χρονιά στο Σταυρό του Νότου. Γυρίζω το κεφάλι μου προς τη σκηνή: κόκκινα μαλλιά και χείλη, κόκκινη κιθάρα, κόκκινα λουλούδια στο πουκάμισο.
Γύρω της οι απίθανοι έξι: ο Μιχάλης Βρέττας στο βιολί (και σε δεύτερες φωνές), η Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο, ο Ντίνος Μάνος στο κοντραμπάσο, ο Κρίτων Μπελλώνιας (νέα είσοδος) στα τύμπανα, ο Χρήστος Τόλης στα πλήκτρα (και σε κρουστά) και ο Σταύρος Ρουμελιώτης (των Usurum) στις κιθάρες, στις ενορχηστρώσεις, στα νέα τραγούδια της Μαρίας. Τα έγχορδα φέτος avant-garde. Κυριολεκτικά.
Το πρόγραμμα ανοίγει με δυο τραγούδια από την Αλληλογραφία της με τον Μίκη Θεοδωράκη και το Δεντράκι του Τιμολέοντα Γκέτσου. Έτσι αρχίζει να γράφεται αυτός ο ανοιξιάτικος δρόμος. Ζητά να δυναμώσει ο φωτισμός για να μας δει. Μας παρατηρεί και μας καλησπερίζει -Μαρία εδώ είμαι κι εγώ, κάποιος φωνάζει- εντάξει, τους είδα, εδώ είναι όλοι, λέει εκείνη γελώντας και τα φώτα χαμηλώνουν. Ψιθυρίζει τη μαρκίζα, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και συνεχίζει με το ακυκλοφόρητο ακόμα, Αυτό που βλέπουν τα πουλιά, του Σταύρου: “Κάθε φορά που γεμίζει ο ουρανός με πουλιά, σε κάποια στεριά άλλος δακρύζει κι άλλος γελά” κι από κάτω ο δρόμος μακραίνει, περνάει από τη Νύχτα, από την Αγάπη, από ακτές κι από γκρεμούς, από ανεκπλήρωτους κι εκπληρωμένους έρωτες, με τη φωνή της εύθραυστη και δυναμική, παθιασμένη και τρυφερή.
Διάλλειμα. Παραγγέλνω ένα ποτό, η Ιωάννα δίπλα μου επαναλαμβάνει, φοβερή, φοβερή, φοβερή, ένα ζευγάρι στον εξώστη φιλιέται.
Επιστρέφει. Έχει να πει την ιστορία της Γιαννούλας από τη Ματούλα Ζαμάνη, να θυμίσει πώς Ήταν ο τόπος μου κατά τον Γιάννη Μαρκόπουλο, στο Ξημερώνει η αίθουσα πέφτει από το χειροκρότημα, προσφέρει Σπόρο, φυτεύει Μηλιές, παίρνει τον κόσμο μαζί της στο δρόμο. Στο τέλος της γιορτής τον ησυχάζει: η αγάπη θα ‘ρθει κι ο κήπος θα γεμίσει με πουλιά, σε μια θαυμάσια διασκευή του Κηπουρού του Παύλου Παυλίδη.
Στο ανκόρ θα έρθει κι η Χριστίνα Μαξούρη, θα έρθει κι η αναπάντεχη Ανακωχή του Τζίμη Πανούση. Κι η βραδιά κλείνει με το Roads των Portishead. Γιατί οι ανοιξιάτικοι δρόμοι πρέπει να οδηγούν σε δρόμους.
Βγαίνω στο δρόμο, το βραδινό αεράκι δροσερό.
(*) Από το ποίημα του Κωστα Καρτελιά Το Τραγούδι των Σειρήνων, που έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη.
Η Μαρία Παπαγεωργίου τραγουδά φέτος στον Σταυρό του Νότου (Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος, τηλ 210-9226975) την Άνοιξή της.
Τις Δευτέρες του Απρίλη. Δέκα παρά τέταρτο. Νταν.