Βλέποντας τον Μπομπ Ουίλσον να αποχαιρετά από τον προσωπικό του λογαριασμό α social media τη φίλη του Τζέσι Νόρμαν, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε αφηγηθεί πριν χρόνια.
Αφορμή για αυτή την αφήγηση είχε υπάρξει ένα ερώτημά μου για τη μεγάλη σημασία που δίνει στην παρουσία ενός προσώπου πάνω στη σκηνή, ακόμα κι αν αυτό δεν κάνει τίποτα. Κι ο Ουίλσον θυμήθηκε: Ήταν η 11η Σεπτεμβρίου του 2001, κι η Τζέσι Νόρμαν επρόκειτο να ερμηνεύσει το Winterreise του Σούμπερτ σε δική του σκηνοθεσία στο Théâtre du Châtelet στο Παρίσι. Τα ρούχα της μεγάλης σοπράνο είχε αναλάβει ο Υβ Σεν Λωράν.
Μετά τα νέα για τους Δίδυμους Πύργους, η Τζέσι Νόρμαν τηλεφώνησε στο σκηνοθέτη της και του είπε: Μπομπ, κλαίω όλη την ημέρα, είναι αδύνατον να τραγουδήσω το βράδυ. Εκείνος της απάντησε: Τζέσι, είναι απολύτως δική σου απόφαση, όμως εγώ νομίζω πως ακριβώς γι αυτό το λόγο πρέπει οπωσδήποτε να τραγουδήσεις απόψε. Η σοπράνο μεταπείστηκε.
Το ρεσιτάλ εκείνη τη φορτισμένη βραδιά ξεκίνησε. Η Νόρμαν ξεκίνησε το πρώτο τραγούδι, και στη μέση του δεύτερου απλώς σταμάτησε. «Στεκόταν στη μέση της σκηνής, ακίνητη, κι ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει από τα μάτια της, μετά ένα δεύτερο. Λίγες στιγμές αργότερα, αυτή η Νούβια βασίλισσα, με την παρουσία της και μόνο, είχε κάνει όλη την αίθουσα να κλαίει με λυγμούς πριν ξεσπάσει σε ξέφρενο χειροκρότημα. Κατόπιν συνέχισε και ολοκλήρωσε τη συναυλία», θυμάται ο Ουίλσον.
Με αυτή την ανάμνηση ας αποχαιρετίσουμε τη βασίλισσα που έφυγε…